2. Rasa: człowiek
3. Profesja: najemnik, snajper
4. Data urodzenia: 40 lat po bitwie o Yavin
5. Usposobienie: apatyczny, nieskory do współpracy - opanowany.
6. Wygląd:
Smukły osobnik o nienagannym umięśnieniu. Cechują go krótkie czarne włosy panujące w nieładzie i zielone oczy. Zwykle przywdziewa pancerz kuloodporny.
Łatwo go rozpoznać po brawurowej postawie. Zawsze stoi w lekkim rozkroku ze zwieszonymi rękoma.
7. Umiejętności:
Kamuflaż - jako snajper Solitario nauczył się wykorzystywać otoczenie jako zasłonę.
Szybkie przeładowanie - po latach użytkowania karabinu snajperskiego, najemnik zyskał niewiarygodną wprawę w wymianie naboi.
Pilotaż - Solitario potrafi sterować myśliwcami kosmicznymi.
Skradanie się - jako wprawny snajper umie poruszać się bezszelestnie.
Otwieranie zamków - najemnik potrafi otworzyć prawie każdy zamek za pomocą wytrycha.
Handel - Solitario umie sprzedać i kupić wszystko po opłacalnej cenie.
Zręczność - najemnika cechuje niewiarygodna zręczność.
8. Ekwipunek:
Karabin snajperski
półautomatyczny szybkostrzelny pistolet laserowy
wibromiecz
9. Środki komunikacji:
10. Historia:
Spotkanie
Mos Eisley, zniesławiony port kosmiczny będący pod kontrolą Huttów. Zwykła zapadła dziura jakich pełno w galaktyce, a jednak cieszyła się uznaniem wśród kryminalistów wszelakiej maści. Tego dnia w porcie zjawił się także Solitario. Zawitał do tutejszej kantyny. Zamówił piwo. Gospodarz nalał je do sporej wielkości kufla. W kantynie zebrał się spory tłum. Najemnik odszedł od lady, by zająć jeden ze stołów w rogu. Postawił kufel, karabin zaś znalazł swe miejsce na kolanach pana. Ten zaczął z niego sączyć. Przybył tutaj, by ukryć się przed ścigającym go Huttem. Solitario miał długi u większości z nich. Niektórych ośmielił się nawet okraść. Władcy szczuli go łowcami nagród. Każdy dotychczasowy "oprawca" miał zbyt mało doświadczenia, by dać mu radę. Wszyscy ginęli więc na miejscu niefortunnego spotkania. Solitario był zmęczony ciągłą konfrontacją z Huttami. Szukał spokoju. Samotności. Nagle przysiadła się do niego druga osoba, ludzka kobieta, najwyraźniej chciała jego towarzystwa. Najemnik był samotnikiem i indywidualistą - nie lubił, a tym bardziej nie chciał towarzystwa. Kobieta spojrzała na niego. Miała piwne oczy o pożądliwym spojrzeniu i lekko haczykowaty nos. Długie, gęste włosy koloru czerni opadały jej na ramiona. Nosiła na sobie trawiasty kaftan ze sporym dekoltem. Jej piersi nie były małe, ale też nie były wielkie. Kobieta przygryzła wargę. Miała zdrową cerę.
- Nie interesują mnie twoje wdzięki, nie działasz na mnie... - powitał ją z wyraźnym niezadowoleniem.
Reakcja kobiety była typowa dla niewyżycia seksualnego. Weszła na stół, by przybliżyć się do łowcy nagród na kolanach.
- Pozwól, że się powtórzę, nie sprawię ci tej przyjemności i nie będę się z tobą pieprzył... - odparł Solitario nie odrywając spojrzenia od jej piersi.
Kobieta zeskoczyła w końcu ze stołu i usiadła mu okrakiem na kolanach. Miała na sobie obcisłe jeansy.
- Mam dla ciebie robotę. - oświadczyła oparłszy się nosem na jego szyi.
- Mówiłem, że nie będę cię pieprzył... - niecierpliwił się mężczyzna.
Kobieta była wyraźnie oburzona.
- Powiedz no... Czy ja wyglądam ci na dziwkę?! - spytała.
Mężczyzna skinął głową. Kobieta owinęła nogami jego biodra.
Solitario miał już dość tej zabawy zatrzymał więc dłonią głowę, którą ta chciała zbliżyć do jego ust.
- Jaką masz dla mnie robotę, oprócz zabawy na materacu?... - podjął łowca.
- Tak samo jak ty, mam porachunki z politycznymi.
- I...?
- Muszę udawać kurwę, by mnie nie dorwali. - wyjaśniła.
Solitario nie był zachwycony pomysłem tracenia czasu na igraszki z niewyżytą seksualnie kurtyzaną.
- Dlaczego ja? - spytał.
Kobieta uśmiechnęła się zadziornie.
- Po pierwsze, jesteś przystojny, po drugie jako jedyny nie starasz się zaciągnąć mnie za sklep i zgwałcić bez zapłaty. I wreszcie po trzecie, jesteś wprawnym snajperem z tego, co widzę... - wyjaśniła.
- Skąd to podejrzenie?
- A co to jest? - spytała zadziornie kobieta wyrywając mu z rąk karabin.
Najemnik zdawał się być zainteresowany nowym zleceniem.
- W czym rzecz?
- Najpierw musisz zaspokoić moje potrzeby, wtedy ci powiem. - odpowiedziała.
- Albo powiesz o co chodzi, albo znajdziesz sobie kogo innego. - upierał się Solitario.
Kobieta wykrzywiła się w niezadowoleniu.
- Jutro na Corusant ma pojawić się spora dostawa broni, sprzedając ją uzyskam wystarczającą ilość kredytów, by przekupić podziemie dla odwołania poszukiwań mojej osoby.
- Nie wiem czy wiesz, ale jeśli sama tam pójdziesz, stracisz pieniądze i zostaniesz pojmana... - zakpił Solitario.
- Do tego właśnie jesteś mi potrzebny... - odparła kobieta.
Solitario wypytał kobietę o nagrodę i statek. Okazało się, że nie miała ani pieniędzy, ani statku. Miał otrzymać nagrodę w postaci czterdziestu procent zysku ze sprzedaży. Kobieta obiecała mu pomoc w kradzieży statku.
Wedle wcześniej omówionego planu kobieta zajęła się odwróceniem uwagi bywalców kantyny swoimi wdziękami od najemnika. Tymczasem ten zakradł się do hangaru. Było tam mnóstwo statków wszelakiej maści. Żaden jednak nie był tak dobry lub sprawny, jak potrzebował tego Solitario. W końcu po niedługim obchodzie jego uwagę przykuł solidnie wykonany B - wing z sześcioma karabinami na przodzie. To właśnie ten statek padł jego ofiarą. Najemnik otworzył zamek wytrychem i wyleciał z hangaru.
Dostawa
Zelda (tak miała na imię zleceniodawczyni) świetnie sobie radziła z ludźmi w kantynie, bo od kiedy wyleciał z hangaru, nikt go nie ścigał. Nie było zresztą czemu się dziwić, bo mistrzowsko radziła sobie ze swoim jak to określiła "kamuflażem". Podróż najemnika przebiegała spokojnie, dopiero po znalezieniu się na terenach Republiki natrafił na pas asteroid i pilnującego go duetu gwiezdnych szabrowników. Ci oczywiście skontaktowali się z nim w sprawie zapłaty za przejazd przez "ich teren". Najemnik odmówił. Tym samym ściągnął na siebie dwóch kretynów, którzy ścigali w przedpotopowych statkach. Te mimo swego wieku latały całkiem szybko. Przez to sporo czasu, paliwa i amunicji kosztowała Solitario przeprawa przez asteroidy. W końcu udało mu się dotrzeć na Corusant. Wysiadł ze statku i udał się do hotelu w celu wykupienia sobie pokoju na jeden dzień. Nazajutrz przygotowawszy się do misji skrytobójczej i udał się na zachód planety, gdzie podziemie miało odebrać dostawę. Solitario ukrył się w jednym z okolicznych budynków rozkładając podporę na karabin. Ważnym przecież było, by karabin trwał na stałej wysokości. Po kilku godzinach czekania na betonowej platformie wylądował sporej wielkości skrążownik dostawczy. Zebrał się wokół niego mały tłumek ludzi i strażników. Nie spodziewali się, że za chwilę wszyscy zginą od strzałów najemnika. Gdy plac był już pełen trupów, Solitario dobrał się do dostawy. Później sprzedał wszystko po dobrej cenie. Teraz przyszedł na finalną część zlecenia. Solitario zszedł do podziemi na spotkanie z przywódcami największych gangów. Było ich trzech. Korribanin, Shaddaanin i Yavinczyk.
- Czego tu szukasz, człowieku? - spytał pierwszy z nich siedzący po prawej.
- Mam spłacić dług Zeldy Kraagh. - odparł najemnik.
- Spłacisz go. Ale najpierw daj pieniądze. - potwierdził Yavinczyk siedzący w środku.
W tym momencie Solitario poczuł pulsujący ból na potylicy. Stracił przytomność.
Oszustwo
Najemnik obudził się w ciemnym pomieszczeniu, w którym północną ścianę zastępowały kraty. Podłoga była lepka, wyłożona kośćmi. Celi najemnika pilnowało dwóch strażników. uzbrojonych w blastery. Solitario został pozbawiony broni, kiedy był nieprzytomny odebrali mu karabin i pistolet. Mężczyźnie nie pozostawało nic innego jak czekać cierpliwie na to, co nastąpi później. Po kilku godzinach przyszli po niego strażnicy.
- Za chwilę spłacisz dług Zeldy, zmierzysz się z naszym behemotem. - oświadczył jeden z nich. - Jeśli wygrasz bez broni, puścimy cię wolno.
Solitario zgodził się. Po drodze na "arenę" udało mu się znaleźć i schować wibromiecz w spodniach. W końcu trafili na miejsce. Pole walki było obskurnym wgłębieniem w betonie usytuowanym pod zadaszeniem ze stalowych prętów. Sam stwór zaś był ogromną owłosioną kreaturą o szczurzej mordzie, ogromnych łapach i małych oczkach. Mimo zamkniętej paszczy, spod skóry wystawały ostre zębiska wielkości głazów. Podłoże wyłożone było kośćmi poległych w walce z tą bestią. Behemot szarżował najemnika wyciągnąwszy owłosione łapska przed siebie. Solitario uskoczył przed atakiem i wyciągnął miecz. Kolejny atak łapskiem. Tym razem najemnik nie uskoczył, ale wskoczył na ogromną kończynę wykorzystując ją jako windę do łba potwora. Wspiął się po nim i przebił obydwa oczka behemota. Stwór zawył z bólu. Najemnik wskoczył mu do paszczy łapiąc za jeden z kłów. Język bestii był śliski i chropowaty. Dwumetrowy idiota czując obce ciało na języku zaczął wrzeszczeć i lać się po pysku. Na szczęście był za głupi, by choć pomyśleć o wyciągnięciu języka. Najemnik wbił miecz w podniebienie potwotwora. Chciał przewiercić się tą drogą do niewydolnego mózgu kudłacza. Szamotanina trwała godzinami, jednak uparty człowiek wciąż trzymał się jednego z zębów potwora. W końcu udało mu się przebić do mózgu, a martwe ścierwo bestii upadło na beton. Solitario wyszedł z rozdziawionej gęby potwora. Tam czekał na niego poczet strażników otaczający Yavinczyka.
- Jesteś wolny.
Boje sie tylko ilu z nas tu zostanie. Wojna zaczyna zbierać żniwo 
