[Coruscant] Miasto

[Tren Dinmaar]

-Że co?
Gdyby nie to iż Chiss jest przywiązany, to pytanie zwaliłoby go z nóg. Czego ten niebieski pierdziel chce? Po co mu wiedzieć cokolwiek.
-Jakie pytanie, chyba nie do końca rozumiem... Nie zadawała mi żadnych pytań na które nie posiadałbym odpowiedzi.
-O co ci chodzi? Kurde... co takiego mówiła ta barmanka? Czemu nigdy nie słucham o czym do mnie mówią! Na skórę moich zębów!
Pot zaczął powoli spływać po twarzy Chissa, jego twarz zaś była wykrzywiona w zadumie nad przypomnieniem sobie słów barmanki. Świecącymi oczami zlustrował jeszcze pomieszczenie, sprawdzał wyjścia, odległość od niego oraz ewentualne przeszkody oprócz dwóch mięśniaków i krwiożerczego Twi'leka.

[Mistrz Gry]

- Nieważne... - mruknął Twi'lek. Potem spojrzał na dwóch osiłków. - On chyba naprawdę nic nie wie.
Ktoś zgasił światło, zrobiło się ciemno jak w grobie.
- Zmywamy się - jeden z Zabraków przyłożył Trenowi do twarzy nasączoną czymś szmatkę. Chissowi zakręciło się w głowie i stracił przytomność...
***
Obudził się. Świat wirował. Było coś około czwartej nad ranem. Obolały Chiss leżał w rynsztoku na ulicy, gdzie go napadnięto...

[Tren Dinmaar]

-To była ciekawa pogawędka...
Pomyślał Chiss powoli zbierając się z zabrudzonej ziemi. Wstał po czym chwiejnie zrobił kilka kroków. Świat się wyostrzył, Tren pokiwał głową w lewo i w prawo. Podszedł do ściany i dysząc ciężko oparł się o nią.
-Cholerny Twi'lek! Czym on nasączył tą brudną, jak uliczna <tu niecenzuralne słowo ;P>, szmatkę.
Czerwonooki tępo wpatrywał się w przestrzeń przed sobą, gdy nagle przypomniała mu się sprawa najważniejsza.
-O Kur..!
Zaczął Tren lecz w porę ugryzł się w język.
-Cholera! Miałem przysługę dla tej "miłej" barmanki.
Wyjął karteczkę z kieszeni po czym spojrzał na adres. Po chwili zgniótł kartkę w lewej ręce i udał się biegiem we wskazane miejsce.

Tren przenosi się do: [Coruscant] Lądowiska

[Tren Dinmaar]

Anna wyszła z domu, a lekki wietrzyk rozwiał jej czarne niczym smoła włosy. Kącik ust dziewczyny wykrzywił się lekko w pogodnym uśmiechu.
-Dzień dzisiejszy... Czas skończyć z monotonią, czas skończyć z nudnym, bezsensownym życiem i zacząć nowy etap.
Tak kobieta mówiła sobie w myślach. Słodki głos rozbrzmiewał w jej, niedostępnej dla nikogo innego, głowie...
Anna przeszła kilka kroków oddalając się od swego mieszkania. Swym czujnym wzrokiem rozejrzała się wokoło, miała nadzieję napotkać coś interesującego, intrygującego... Chciała rzucić się w wir zdarzeń, stworzyć reakcję łańcuchową niosącą ze sobą niespodziewane konsekwencje..

[Mistrz Gry]

Jednak na przekór młodej pisarce nic nadzwyczajnego nie chciało się wydarzyć. Choć dzień na Coruscant nie mógł skończyć się bez napadów, rozbojów, strzelanin czy wypadków i niezawinionych tragedii, miasto wokół Anny było niezwykle spokojne. Przedstawiciele najróżniejszych ras bez pośpiechu snuli się po, zawieszonych wysoko nad powierzchnią planety, chodnikach łączących wielokilometrowe budowle mieszkalne.
Prawdziwa cisza przed burzą.
Anna przechodziła akurat obok stacji kolejki, gdy na plecach poczuła ciepło bijące od repulsorów. Odruchowo przyspieszyła kroku, lecz nie zdążyła się odwrócić, bo ktoś silnie chwycił ją w pasie, ani też krzyknąć - czyjaś dłoń zasłoniła jej usta. Nim się zorientowała, została wciągnięta do śmigacza-półciężarówki. Wylądowała na twardej podłodze, przez którą czuła wibracje repulsorów sugerujące, że pojazd wznosi się w powietrze.
-Na dzisiaj starczy - usłyszała męski głos. - Ta ostatnia ładna jest... Ciekawe czy umie tańczyć. Za tancerkę dają więcej jak za zwykłą dziwkę...

PS. Nie wiem co tam Lasha kombinuje, więc albo niech zeedytuje tego posta, albo pod spodem dopisze drugiego.

[Tren Dinmaar]

Annie serce zaczęło bić mocniej niż kiedykolwiek wcześniej w jej życiu. Spróbowała podnieść się z twardej podłogi. Przerażona jak i podekscytowana rozejrzała się po statku-ciężarówce.
-A więc to tak! Chcą, chcą ze mnie zrobić nierządnicę?! Dziwkę?! Tak po prostu zabrali mnie z ulicy... I nikt tego nie zauważył. Co robić! Co robić!
Dziewczyna wpadła w panikę.

[Mistrz Gry]

W pojeździe, oprócz Annie były jeszcze cztery młode kobiety - dwie rasy ludzkiej, twi'lekanka i zeltronka - wszystkie nieprzytomne albo przynajmniej sprawiające takie wrażenie. Pilnujących je porywaczy było dwóch, lecz jeden, najwyraźniej znudzony towarzystwem swojego kolegi, postanowił przejść na przód, do kabiny pilota.
-Tylko ich nie ruszaj - ostrzegł na odchodnym. - Najpierw musi je obejrzeć nasz szef, a jak będzie zadowolony to może da nam jakąś do zabawy.
-Wiem, wiem... Najbardziej by mnie ta czerwona ucieszyła - wskazał na zeltronkę i lubieżnie oblizał wargę. - Takiej jeszcze nie miałem.
Drugi mężczyzna jedynie prychnął z niesmakiem - owszem, nie miał nic przeciwko zabawieniu się z towarem, jaki łapali, ale jego kompan zawsze robił to zbyt agresywnie i w sposób, który potrafił zrazić nawet innych bandytów. Nawet raz się zdarzyło, że kobieta jaką dostał w nagrodę za dobrze wykonane zlecenie, nie nadawała się już ani jako dziwka, ani tancerka, bo jej twarz została strasznie oszpecona.
Kręcąc głową, porywacz przeszedł do kabiny, gdzie siedział kierowca pojazdu zostawiając kobiety pod strażą tylko jednego człowieka.
Zbieg okoliczności, szczęście lub Moc - w zależności jak to nazwać, sprawiło, że tuż obok prawej dłoni Annie leżał ostry kawałek metalu...

[Tren Dinmaar]

Anna zesztywniała ze strachu. Dziwnym trafem porywacze chyba nie przejęli się jej przytomnością. Serce młodej dziewczyny biło tak szybko iż niemal wyrwałoby jej pierś i przebiło się przez ścianę pojazdu. Mimo to dziewczyna zrozumiała, że jedyną szansą na przetrwanie, jest walka.
-Chciałaś emocji Annie!
Warknęła do siebie w myślach. Chwilę później w totalnym skupieniu, całkowicie powoli, przesunęła prawą dłoń w kierunku ostrego kawałka metalu. Chwyciła go, po czym jak najszybciej schowała za plecami ściskając mocno. Teraz, jedyną szansą było zwabić tu mężczyznę.
-Heej kolego! Chciałbyś się zabawić?! Szalona akcja na pokładzie? Co ty na to?
Anna przygryzła lekko dolną wargę i spojrzała swym uwodzącym wzrokiem na porywacza.
Dłoń wciąż ściskała kawałek ostrego przedmiotu... Czekając tylko na dogodną chwilę by w malowniczy sposób zakończyć żywot tego łachudry...

[Mistrz Gry]

Porywacz łakomym wzrokiem obrzucił Annę, po czym zerknął w kierunku szoferki. Przejście do kabiny pilotów* ciężarówki wciąż pozostawały zamknięte i dochodziły zza nich dźwięki zażartej dyskusji oraz dość głośna muzyka. Nic nie wskazywało na to, by mieli cokolwiek usłyszeć. Jeśli się pospieszy, zdąży zerżnąć tą czarnowłosą sukę, a jak będzie dobrze, namówi szefa, żeby włączył ją do ich "haremu" - złapanych kobiet przeznaczonych do zaspokajania potrzeb łowców niewolników...
-Nie myśl, że się wykpisz dając mi dupy - powiedział podchodząc do niej i rozpinając rozporek spodni. - Jak mi się spodoba, będziesz mi jej dawać jeszcze długo, ale wolności nie zyskasz. Potem trafisz na ulice jako kurwa, w rozkładaniu nóg już jesteś dobra.
Pas z blasterem wyraźnie mu przeszkadzał, więc ściągnął go i rzucił pod nogi, zupełnie nie przejmując się ryzykiem. Opuścił spodnie i zbliżył sterczącego, sztywnego członka do ust Anny, żałując że nie może rozerwać jej ubrania - wtedy pozostali na pewno domyśliliby się co zaszło. Uśmiechnął się paskudnie, wsunął kciuk między jej zęby rozsuwając usta i szybkim ruchem wsuwając w nie swoją pałę.
-Wiesz co robić - mruknął i przymknął oczy rozkoszując się tą chwilą i zupełnie tracąc czujność...

*Kto prowadzi śmigacze? Kierowcy czy piloci?

[Tren Dinmaar]

Anna zupełnie osłupiała z powodu sytuacji jaka właśnie zaszła. Lecz w ostatniej chwili opamiętała się. Dłoń która trzymała ostry kawałek metalu nagle zawędrowała ku górze i z całym impetem wbiła owy przedmiot w "męskość" mężczyzny, jednocześnie wyjmując ją ze swych ust.
Szybko rzuciła się z drżącymi rękami na pas z blasterem, leżący pod nogami mężczyzny po czym wyjęła ów z kabury.
Serce waliło jej jak młot, nigdy w życiu nie brała udziału w scenie takiej jak ta. Jednak wiedziała że aby przeżyć musi to zrobić...
Przycelowała i pociągnęła za spust, a świat zawirował...

[Mistrz Gry]

Na twarzy mężczyzny malowało się zaskoczenie, ból i strach, które nałożone na siebie stworzyły okropną pośmiertną maskę. Bandyta rozpaczliwie machał rękami próbując się czegoś chwycic i utrzymac na nogach, pomimo dziury ziejącej w jego klatce piersiowej, wciąż walczył o życie.
-Co się tam, do kurwy nędzy, dzieje!?
Głos dochodził z kabiny pilotów i zdecydowanie należał do drugiego z porywaczy - tego, który przestrzegał swojego kolegę, by nie myślał rozporkiem, lecz używał do tego celu mózgu. Jak widac, miał racje - skutki seksualnej pasji okazały się dla niego tragiczne.
Podczas, gdy postrzelony bandyta wydawał z siebie ostatnie tchnienie, z kabiny pilotów dobiegło jeszcze jedno zdanie, którego sensu Anna nie mogła wyłapac z powodu hałasu robionego przez repulsory. Nie do pomylenia był jednak dźwięk otwieranych drzwi oddzielających pilota od części "ładunkowej"...

[Tren Dinmaar]

W głowie Anny panował w tej chwili istny chaos. W centrum tak delikatnej osoby, tak spokojnej i miłej dziewczyny coś pękło... Dopiero zdała sobie sprawę, że zabiła człowieka. Niestety, co więcej zdała sobie sprawę że w pewien dziwny sposób, spodobało jej się to co uczyniła. Sprawiło to jej radość. Moment gdy pociągnęła za spust sprawił iż w tej jednej chwili, jednej sekundzie, wszystkie troski i myśli opadły z niej, sprawiły iż dziewczyna poczuła się lekko niczym ptak. Lecz w tej chwili roztrzęsiona Anna nie miała czasu na spekulacje. Kolejny wróg się zbliżał, i tylko jedna możliwość może pomóc jej w przetrwaniu.
Gdy drzwi otworzyły się. Anna drżącą ręką wystrzeliła trzy strzały w kierunku korpusu mężczyzny.

[Mistrz Gry]

Mężczyzna, który właśnie miał zamiar wejść do części transportowej zamarł widząc kobietę z blasterem w ręku. Ułamek sekundy później jego zdziwienie był jeszcze większe gdy trzy strzał trafiły go w klatkę piersiową. Był to ostatni obrazek, którą zarejestrował bandzior.
- Co jest do kurwy? - zapytał pilot odwracając się w stronę drzwi. Niestety to co zobaczył spowodowało iż niefortunnie wykonał spory skręt półkierownicą zmieniając pas ruchu. Chwilę później ciężarówka zderzyła się z nadlatującą z naprzeciwka maszyną osobową. Pilot "transportu" zginął na miejscu, a maszyna ze sporą prędkością uderzyła w jedną z prywatnych platform dokowych. Kłopoty z porywaczami właśnie się skończyły, lecz nie oznaczało to końca kłopotów dla Anny. Na szczęście prawie wszystkie pasażerki przeżyły "szaleńczą" podróż, z wyjątkiem zmysłowej zeltronki...

[Tren Dinmaar]

Anna oszołomiona wypadkiem, oraz zdarzeniami poprzedzającymi ów, wyszła z wraku maszyny chwiejąc się lekko. Broń, szybko schowała za pas jej niebieskiego stroju. Rozejrzała się, lecz wzrok jeszcze przez chwilę był niewyraźny. Anna odeszła parę kroków od statku, po czym usiadła na ziemi. Dyszała ciężko i nierówno. Nigdy wcześniej nie przeżyła takiego szoku, takiego wybuchu emocji, jak teraz.

[Mistrz Gry]

Na platformę wbiegło dwóch ludzi ubranych w eleganckie garnitury. Jednak gdy zbliżyli się do Anny, każdy z nich wyciągnął blaster i zlustrował wzrokiem rozbitą ciężarówkę oraz wychodzące z niej kobiety.
- Co tu się dzieje do cholery? - spytał czarnoskóry facet - To jakiś transport do burdelu? A może jesteście striptizerkami?
- Odpowiadaj brunetko, zanim cię podziurawimy! - dodał drugi z mężczyzn - Zaraz spodziewamy się naszego szefa i nie możemy dopuścić by banda prostytutek przeszkodziła mu w spokojnym lądowaniu.

[Tren Dinmaar]

Annie pociekły łzy po policzku. Nie dość że została porwana, zgwałcona, zabiła człowieka (a nawet dwóch) to jeszcze do tego wszystkiego grożą jej, nazywają striptizerką czy ladacznicą. Dziewczyny wstała i odrzekła wyzywająco.
-Jak śmiesz mówić że jadę do burdelu! Jak śmiesz nazywać mnie prostytutką! Gnoju! Nie wiesz co tutaj przeżyłam! Zostałam porwana, brutalnie zgwałcona i do tego jeszcze wy podnosicie na mnie broń! Cudem udało mi się umknąć z życiem!
W dziewczynie z każdym słowem wzbierał gniew, a jej postawa i głos świadczyła że powoli wpada w furię.
-Chcę się widzieć z władzą! Z policją!

[Mistrz Gry]

Jeden z mężczyzn głośno się roześmiał słysząc wyznania młodej kobiety, natomiast drugi podszedł do niej jeszcze bliżej. Nie obawiał się, iż dziewczyna dzierży w ręku blaster, gdyż był niezwykle doświadczonym ochroniarzem i nim ona podniosłaby broń, on zdołałby oddać trzy strzały.
- Gówno mnie interesuje z kim chcesz się widzieć! - krzyknął jej w twarz - Pewnie gdybyśmy mieli z kolegą trochę więcej czasu, też byśmy się z tobą zabawili. A teraz zjeżdżaj mi z oczu. Na dole są doki, może ktoś zechce cię podrzucić albo zabrać na inną planetę. Dla takich paniusi jak ty, nie ma tutaj miejsca.
Chwilę później ochroniarz nieznacznie odwrócił głowę. Jego kolega leciał niewielkim spychaczem, by uprzątnąć lądowisko z rozbitej ciężarów. Pchną dziewczynę na bok, by nie została rozjechana, a sam spokojnie przeszedł na drugą stronę placu.
- Masz pół minuty, potem strzelam! - ostrzegł Annę po raz ostatni, po czym odbezpieczył blaster.

[Tren Dinmaar]

Anna przerażona rzuciła się do ucieczki, byle tylko zniknąć z lini strzału.
-Czy na tej planecie nie ma ani jednej uczciwej istoty!
Wykrzyczała te zdanie w myślach po czym przyspieszyła tempa.
Biegła do doków, nie wiedziała co spotka ją tym razem, ale wszystko było lepsze od wypalonej przez blaster dziury w plecach.

[Mistrz Gry]

Anna wkroczyła do doków, jednej z najbardziej obskurnych dzielnic Coruscant. Z wielu zakamarków padały na nią pożądliwe spojrzenia, które jednak w tym momencie nie mogły nic zrobić, gdyż przez główną ulicę, przelatywał obecnie kordon policji, zapewne w celu wyszukania szwindli oraz nielegalnych przedsięwzięć.
W jednej z alejek, ominiętych przez funkcjonariuszy, ustawiła się spora kolejka do jednego z doków. Wszyscy odbywali odprawę z niewielkim durosem. Gdy ten spojrzał na listę, uznał iż ma jeszcze kilka wolnych miejsc i zaczął rozglądać się za potencjalnym "klientami".
- Hej, hej! Może panienka się skusi? - rzekł "twardym" basickiem obcy - Tani lot na wspaniałą Stację Orbitalną Zorda, w systemie Nal Hutta? Jeżeli poszukujesz przygody to odpowiednia okazja...

[Tren Dinmaar]

Anna zawachała się. To, co przeżyła przez ostatnie godziny, mogło speszczyć młodą dziewczynę, sprawić by wróciła do ciepłego mieszkania, zamknęła się na cztery spusty i zaczęła pisać... Ale przecież jej najlepsza powieść została już ukończona... Poza tym dom zostawiła za sobą. W końcu co mówiła gdy wychodziła? Że potrzebuje akcji... że koniec z nudą... Nie można zmieniać zdania, nie po tym co przeszła, to nie może jej zatrzymać przed przygodą...
Serce młodej dziewczyny uspokoiło się, ostatnie godziny odsunęła od siebie najdalej jak się dało. Liczyło się tu i teraz. Dlatego też gdy obcy zadał pytanie, ona kiwnęła głową i powiedziała.
- Z chęcią się z wami zabiorę, szanowny panie.