Wybiegli z sali, dokładnie tak samo jak inne dzieci opuszczają klasy po zakończeniu lekcji, wesoło rozmawiając. Znów przemierzali korytarze rozświetlone blaskiem dnia. Korytarz który wybrali był dziwnie pusty, ale to nic. Frog żartował i znów dokuczał Feng. Śmiali się tak radośnie. Przyjaciółka chwyciła ją podrękę i powiedziała cos na ucho. Nie musieli się spieszyć, zajęcia już się skończyły. Było tak ciepło, ich kroki i śmiechy odbijały się echem od ścian. Minął ich ktoś. Tak to chyba był mistrz Tev. Shiris obejrzała się za nim. Ale tam go nie było. Nie mógł tak nagle zniknąć. Stali w słońcu padające przez jedno z okien, ale za nimi było ciemno. Jej przyjaciele tego nie zauważyli. Chwyciła Feng za rękę. Jej dłoń była tak dziwnie zimna. Odwróciła się do niej. Feng nie patrzyła na nią, jej zmętniałe oczy patrzyły w przestrzeń, na twarzy malował się okropny grymas. Spojrzała na Froga, chcąc zapytać, co stało się jej stało. Chłopiec stał obok, w pokrwawionym ubraniu i szyja wygiętą pod nienaturalnym kątem. Shiris cofnęła się wystraszona. Obraz się zatrząsł i do jej uszu dotarł potworny głuchy łoskot. Podłoga pękła pod jej stopami i wszystko osunęło się w dół…
Młoda kobieta usiadła gwałtownie na swoim posłaniu. Wokoło było ciemno. Przez chwilę myślała, że może znalazła się pod gruzami, ale potem przypomniała sobie, że już nie ma dziesięciu lat. Nie znajdowała się już w Świątyni, ani nawet na Coruscant. Wciągnęła nosem wciąż ciepłe i zapylone powietrze Tatooine. Objęła kolana rękami i schowała w nich twarz, pozwoliła by łzy które tak rozpaczliwie cisnęły się jej do oczu wsiąkały w spodnie. Ale gdy tylko zamknęła oczy znów widziała ich twarze. Ich i wszystkich pozostałych. Mistrzowie, nauczyciele, przyjaciele… Wszyscy już nie żyli… Nie zostało nic… Puste zdruzgotane serce waliło jej w piersi jak młot, gdy w cichości nocy szlochała, niewiedzieć nawet, który już raz…
