Witamy w domu

[Kelan Navarr]

Na życzenie pewnych osób zacząłem tworzyć kolejne opowiadanie z gatunku mroczniejszych. Jak zwykle będzie ukazywało się w odcinkach. Mam nadzieję, że przypadnie do gustu. Na początek - niezbyt długa część pierwsza.



Część I

- Kurwa, czy imperium nie mogło wybudować tej stacji w jakimś przystępniejszym miejscu? Rzygam już tą wojną. Wiesz… zazdroszczę ci James.
- Czego? – jasnowłosy mężczyzna odgonił komara szykującego się do frontalnego ataku na jego szyję
- Po tej misji wracasz na jakiś czas do domu. Swojego nie widziałem już od ponad roku
Blondyn uśmiechnął się nerwowo
- Taaa… czasem o tym zapominam.
- Czerwoni, ruszajcie! – dobiegł z komunikatora zachrypnięty głos kapitana
Wśród oddziału republikańskich żołnierzy tkwiących po pas w bagnie na Plooriod IV zapanowało ożywienie.
- Cholera, najwyższy czas – mruknął jeden z mężczyzn sprawdzając broń – zaczynałem się już rozpuszczać. No panienki! Ruszać się!
Gdzieś nad parasolem drzew szczelnie zamkniętym nad ich głowami przemknęły republikańskie myśliwce, a po chwili nieopodal rozległy się odgłosy eksplozji. Pochylona nisko grupa mężczyzn ruszyła obchodząc zniszczone budynki mieszkalne lokalnej wioski. Szeregowiec James Messon służył Republice od blisko dwóch lat, gdy zostawił wszystko w Dee’ja Peak na Naboo, chcąc walczyć za wartości jak mu się wtedy wydawało nadrzędne. Teraz starał się nie dostrzegać zmasakrowanych zwłok lokalnej ludności. Wojna nie była tym czego oczekiwał. Nie było epickich potyczek, po których niewiasty rzucałyby im się w podzięce do szyi, a miejscowi wiwatowali na ich cześć. Nie ocalali galaktyki. Było śmierdzące bagno, spalone trupy i śmierć czająca się za każdym budynkiem, drzewem, bądź w rękach snajpera obserwującego ich przez lunetę swego karabinu. Dowódca przystanął nagle, nakazując pozostałym to samo. Otaczającą ich idealną ciszę przerwał jego krzyk
- Kryć się kur…
Rozbłysk białego światła oślepił ich całkowicie, a zanim nastała cisza do uszu Jamesa Messona dotarł krzyk bólu towarzyszy broni.

***

Ocknął się, gwałtownie chwytając powietrze
- Koszmar? – dobiegł do jego uszu głos pilota
James rozglądnął się zdezorientowany, dopiero po chwili przypominając sobie, że znajduje się na pokładzie leciwego transportowca, który w jednym kawałku trzymał się jedynie dzięki interwencji sił wyższych. Pilot – jegomość, który wiekiem idealnie komponował się z okrętem spoglądał na niego bacznie spod siwych, krzaczastych brwi.
- Tak – przytaknął Messon – wciąż ten sam
- Już prawie dotarliśmy. Za około kwadrans powinieneś zobaczyć Naboo
Mężczyzna w odpowiedzi tylko odetchnął głębiej, wtapiając wzrok w smugi nadświetlnej za szybami kokpitu. Niebawem wyrosła przed nimi skąpana w ciemności nocy.
- Witaj w domu – mruknął starzec
Okręt niezdarnie wszedł w atmosferę. Pod nimi kłębiły się ciemne, burzowe chmury, które po chwili całkowicie przesłoniły widoczność. Transportowiec opadał powoli, co Messon bacznie obserwował na wyświetlaczach komputera. W końcu przebili się przez grubą powłokę chmur, a szyby zalały strumienie wody. Dee’ja Peak było jednym z pierwszych zasiedlonych przez ludzi miast na Naboo, lecz szybki rozwój Theed odebrał mu prymat stolicy. Obecnie znane było przeważnie ze swych pięknych krajobrazów, stając się spokojnym, a nawet trochę sennym miastem.
- Dee’ja Peak tu ZP1 – starzec wywołał wieżę kontroli lotów
Port w mieście był niewielki i mieścił zaledwie cztery platformy, lecz procedury pozostawały procedurami. Komunikator milczał
- Psiakrew – splunął pilot – nikt nie odpowiada. Może to przez tą burzę. Lądujemy bez zezwolenia, trzymaj się chłopcze.
Okręt majestatycznie chwiejąc się na boki, podszedł do lądowania. Zawisł na chwilę kilka metrów nad płytą lądowiska i osiadł na niej ze zgrzytem. James odetchnął z ulgą.
- Dziękuję – skinął głową pilotowi i uścisnął mu dłoń
- Cała przyjemność po mojej stronie – odpowiedział tamten w uśmiech ukazując braki w uzębieniu – uważaj na siebie chłopcze.


Po szerokim, typowo transportowym trapie wyszedł na pogrążoną w ciemnościach platformę i naciągnął kaptur na głowę. Kurtki wojskowe miały do siebie to, że nie przemakały praktycznie w żadnych warunkach. Gdy oddalił się wystarczająco, silniki okrętu zawyły, jakby za chwilę miały dokonać żywota, a szara bryła zaczęła się powoli unosić, by po minucie zniknąć gdzieś w strugach deszczu. James ruszył w stronę wyjścia. Ku jego rozczarowaniu nie czekała tam żadna z taksówek. Rozjaśniany jedynie przez samotną lampkę punktową korytarz sprawiał wrażenie nie używanego od dość dawna. Mężczyzna wyszedł na skąpaną w mroku ulicę, rozglądając bezradnie. Okolica sprawiała wrażenie wymarłej. Westchnął i przeklinając szpetnie pod nosem, zarzucił plecak na ramię i w strugach deszczu ruszył w stronę domu.

[Avien Matiias]

Podlatuje Silent hillem, ale to dobrze. Tego się właśnie spodziewałem po twej twórczości.
Z niecierpliwością czekam na kolejne odcinki

[Yarin Lanex]

Mamy zaczątek
Szybko się to czyta i fajnie.
Trochę brakuje przecinków i kropek, a tutaj za dużo powtórzeń odmian "lądowania"

Lądujemy bez zezwolenia, trzymaj się chłopcze.
Okręt majestatycznie chwiejąc się na boki, podszedł do lądowania. Zawisł na chwilę kilka metrów nad płytą lądowiska i osiadł na niej ze zgrzytem.

Czekam na dalszy rozwój sytuacji

[Kaailene Shëno]

No, nareszcie coś się dzieje! Bez zbędnych ceregieli ci powiem, że zacząłeś naprawdę ciekawie! Owszem, kilku przecinków mi brakuje, ale to nie rzuca się w oczy. Ten błąd z lądowiskiem, szczerze mówiąc, ja sama za jako takie powtórzenie nie uznałam na tyle, by od razu oko mi drgnęło Znalazłam za to drugie - 'lokalnych'/'lokalnej'.

Pochylona nisko grupa mężczyzn ruszyła obchodząc zniszczone budynki mieszkalne lokalnej wioski. Szeregowiec James Messon służył Republice od blisko dwóch lat, gdy zostawił wszystko w Dee’ja Peak na Naboo, chcąc walczyć za wartości jak mu się wtedy wydawało nadrzędne. Teraz starał się nie dostrzegać zmasakrowanych zwłok lokalnej ludności.

Odległość między nimi wydaje się w miarę spora, ale rozdziela je tylko jedno, rozbudowane zdanie, dlatego rzuciło mi się jakoś w oczy

No więc, czekam na następny odcinek z niecierpliwością!

[Dagos Bardok]

Jak już ktoś napisał jest parę błędów w interpunkcji, ale kogo to obchodzi Ważne, że na razie jest dość spójnie. Czyta się lekko i przyjemnie. Czekam na dalszy ciąg.

[Tzim A'Utapau]

A ja sobie pozwolę podzielić się mym zaskoczeniem. Wynika ono z tego, że z założenia nie przepadam za zmianą oryginalnej konwencji Star Wars, co nie zmienia faktu, że ten konkretny tekst mi się podoba. Zaznaczyłeś na początku estetykę w jakiej chcesz się poruszać i dlatego polemizowanie, czy "mrok" pasuje do Gwiezdnych Wojen czy nie, nie jest z mojej strony na miejscu. Na marginesie więc dodaję, że imo wchodzenie w realizm, czy nawet brutalizm gryzie się z założeniami SW. No, to twoja liecentia poetica
Nie mniej powtórzę, że tekst jest interesujący. Jak wspomnieli inni, czyta się go lekko i, co dobrze świadczy o warsztacie, nawet nieliczne niedociągnięcia zapisu nie rażą. Te braki przecinków w wypowiedziach bohaterów wręcz dodają smaku, potęguje się wrażenie narzuconego tempa. Tylko w narracji wystarczyłoby interpunkcję poprawić. Z osobistych odczuć krzywo patrzę na imię James, bo popularne imiona amerykańskie mają swoje odpowiedniki w EU. Ale błędem nazwać tego nie wolno w żadnym razie.

Może to przez tą burzę

biernik tego zaimka w mowie potocznej jest w tej postaci już dopuszczony (niestety), w słowie pisanym (jeszcze zapewne) nie To chyba jedyna rzecz, która przykuła moją czepialską uwagę.

- Psiakrew – splunął pilot – nikt nie odpowiada.

Ten fragment za to pobudził wyobraźnię, ale to już moje skrzywienie. Widziałem pilota w hełmie plującego na wewnętrzną stronę szybki przesłaniającej hełm