1. Nazwa postaci:
Anna Sorenn
2. Rasa:
Człowiek
3. Profesja:
Złodziej
4. Data urodzenia:
54 ABY, Coruscant
5. Usposobienie:
Anna nie należy do osób rozmownych i śmiałych. Woli obserwować sytuacje i ludzi niż sama udzielać się. Nie mówi za wiele, przez co może wychodzić na mruka. Dziewczyna otwiera się dopiero przy bliskich sobie osobach, a mówiąc konkretniej przy swoim bracie. Wtedy na wierzch wychodzą skrywane uczucia i zamiary, które ciężko jest przejrzeć osobom postronnym. Kiedy też zależy jej na czymś jest w stanie bronić swojego zdania i przedstawić argumenty. W sytuacjach wymagających podjęcia decyzji nie boi się tego. Anna, choć nie mówi za wiele, odpowiada z sensem. Zauważa wiele rzeczy dziejących się w jej otoczeniu, potrafi odpowiednio je skojarzyć. Jest bystrą dziewczyną i myśli analitycznie. W szkole nie miała problemów z przyswojeniem sobie wiadomości, uczyła się z łatwością. Podobnie w półświatku przestępczym, szybko łapała najważniejsze mechanizmy podczas swojej akcji – obserwacji i to co musiała zrobić.
6. Wygląd
Dziewczyna mierzy około 162 centymetry wzrostu. Jest chuda, niezbyt zaokrąglona, figura przypomina chłopięcą budowę ciała. Długie, patykowate ręce zakończone równie długimi palcami nieco koślawymi na wskutek niedożywienia. Ponadto można było zobaczyć krosty i pryszcze, osadzone głownie na dekolcie i plecach. Twarz nastolatki na całe szczęście została przed tym ochroniona. Oczywiście na cerze lica zdarzają się wykwity, tak charakterystyczne dla okresu dojrzewania. Mimo tego twarz Anny jest całkiem ładna. Okalają ją czarne, proste i krótkie włosy sięgające do brody. Uroku całej fryzurze dodaje postrzępiona grzywka zaczesywana na prawą stronę. Anna posiada także dość duże, ciemnoniebieskie oczy spadek po swojej matce, nosek i usta zaś są zgrabnie zarysowane.
Dziewczyna ubiera się w strój składający się z czarnej, skórzanej, wyświechtanej kurtki, topu, spodni – bojówek, rękawic bez palców, a także masywnych buciorów, zupełnie nie pasujących do jej sylwetki. Na ramieniu ma zawieszoną torbę, w której trzyma rzeczy niezbędne przy włamaniach czy kradzieżach.
7. Umiejętności:
• Zwinność i szybkość – Anna dzięki swoim gabarytom, szczupłej sylwetce i trybowi życia polegającemu na ucieczce, szybkim przemieszczaniu się i ukrywaniu nabrała wrodzonego instynktu do sprawnego poruszania się, pewnych i niezachwianych ruchów.
• Dobry wzrok i celność - Anna nie jest snajperem i nie strzela ze stu procentową skutecznością, ale potrafi skupić się, opanować swoje ciało i złożyć się do pozycji najdogodniejszej do oddania strzału.
• Zimna krew i opanowanie – dziewczyna nie jest niewzruszoną skałą, ale w sytuacjach stresowych stara się nie tracić głowy tylko działać racjonalnie, szukać rozwiązań i analizować sytuacje w której się znalazła
• Walka wręcz z uwzględnieniem działań samoobronnych – Kobieta oponowała w stopniu co najmniej podstawowym umiejętność bicia się. Ciosy mają służyć zatrzymaniu oponenta, sprawieniu mu chwilowego bólu uniemożliwiającego pościg albo skrzywdzenie Anny. Kobieta nie poznała chwytów ani technik mających na celu zabicie. W trakcie bójek w pomieszczeniach zamkniętych Anna nauczyła się wykorzystywać wszystko co znajdzie się pod ręką do obezwładnienia przeciwnika albo też obrony.
• Zdolności manualne – przydatne głównie przy otwieraniu zamków metodą tradycyjną. Szybkie ruchy dłoni i palców były potrzebne w momencie posiadania bardzo znikomej ilości czasu, przy manewrowaniu wytrychem albo kluczami w zamkach. Przy zabieraniu rzeczy z kieszeni czy torebek również liczyła się szybkość.
• Posługiwanie się nożami – dziewczyna wie w jaki sposób trzymać nóż, który niekoniecznie ma jej posłużyć do pokrojenia czegoś w kuchni. W trakcie włóczenia się po ulicy brat pokazał jej miejsca na ciele w które powinna celować ostrzem aby zadać najwięcej szkód. Dziewczyna poznała również czynności rzucania nożem w przeciwnika, niemniej to musi opanować za pomocą praktyki.
• Posługiwanie się pistoletami blasterowymi lekkimi i sportowymi – Anna zna podstawowe mechanizmy zachodzące podczas oddawania strzału, elementy wchodzące w skład broni blasterowej, umie wymienić w niej ogniwo.
Sama celność trafienia również do wyćwiczenia.
• Manipulantka – Anna potrafi zagrać uczucia czy też zachowania w zależności od zaistniałej sytuacji, odpowiednio pokierować rozmową, aby zboczyła ona na kurs interesujący dziewczynę, wydobyła ona interesujące wiadomości.
8. Ekwipunek:
• 200 kredytów,
• Blaster model Q2, jedna sztuka,
• Zapasowe ogniwa do blasterów
• Nóż ukryty w kieszeni
• Zestaw uniwersalnych kluczy do zamków
• Elektroniczny wytrych,
• Zestaw kabli,
• Cyfronotes
9. Posiadany dobytek/majątek:
• Mała kanciapa znajdująca się w dolnych partiach miasta zamieszkana przez Annę, Carla oraz matkę, Ariel. Wyposażona w podstawowe rzeczy niezbędne do egzystencji, bardzo skromna.
10. Historia:
Anna Sorenn nie miała łatwego życia od samego początku. Los nie dał jej szansy urodzenia się w zamożnej części stolicy otoczona miłością i kochanymi rodzicami. Zesłał za to małe, zadłużone mieszkanie, zapijaczoną i bezrobotną matkę oraz brata, który wkroczył na drogę przestępczą odkąd pamiętała.
Ariel Sorenn od początków swojego macierzyństwa nie widziała się w roli matki. Dwójka jej dzieci była wynikiem przypadku niż świadomej decyzji. Zarówno w przypadku brata Anny jak samej bohaterki ojcowie pozostali nieznani. Bardzo możliwe było to, że dzieci pochodziły z dwóch różnych związków. Ariel, mimo swojego młodego wieku (miała 32 lata), była zniszczona przez używki, w których prym wiódł alkohol. Kobieta piła dużo, nie zważając na nic innego. Straciła pracę kelnerki, nie umiała znaleźć nowej, wpadła w złe towarzystwo i przypadkowe związki, które zaowocowały dwójką dzieci – Carlem i o dwa lata młodszą siostrą Anną. Przy drugim porodzie wystąpiły komplikacje i córka była ostatnim dzieckiem Sorenn.
Pierwsze wspomnienia Anny z okresu wczesnego dzieciństwa ograniczały się do chodzenia z bratem po barach i szukaniem matki, znajdowaniem jej na ulicy, przytaszczeniem do domu, czuwaniem nad nią kiedy to przeholowała z alkoholem, aby nie zrobiła sobie lub innym czegoś złego.
Wstyd, zażenowanie, strach, brak poczucia bezpieczeństwa, niezrozumienie całej sytuacji przez dziewczynkę, a także odczucia tak przyziemne jak głód, pragnienie, chłód – to wszystko towarzyszyło młodej od początku jej życia. Oparciem w tej trudnej sytuacji był dla niej brat Carl, który jawił się Annie jak bohater. Opiekował się nią, przynosił i przyrządzał jedzenie, dbał o to żeby wykąpała się, poszła do szkoły (Anna w początkowym okresie uczęszczała do nędznej, okolicznej podstawówki), odrobiła lekcje. W czasie choroby czuwał przy niej, przynosił lekarstwa, dbał o przyjęcie ich. Chłopak musiał szybko wydorośleć i stać się głową dysfunkcyjnej rodziny. Był milczący i nad wyraz odpowiedzialny, szczególnie za siostrę.
Zepsute środowisko odcisnęło piętno na naszych bohaterach. Carl i Anna musieli od najmłodszych lat dbać o siebie i zapewnić sobie byt. Wkroczenie na drogę niezgodną z prawem było tylko kwestią czasu. Dzieci, choć bystre i zdolne, opuściły szkołę po tym jak ich matka zatopiła się w alkoholu bezgranicznie. W ich domu zaczęły pojawiać się dziwne typki, przyjaciele matki. Najczęściej znikali po kilku miesiącach z uposażeniem skromnego mieszkanka. W ciągu pół roku w domu zostały jedynie podstawowe sprzęty. Ariel była tylko gościem w domu - albo spała, albo też włóczyła się po melinach, szukając ukojenia i chętnych do postawienia jej kolejnej kolejki.
Dziewczynka aby pomóc rodzinie postanowiła żebrać. Ciężkie były początki tego wszystkiego, ponieważ ludzie byli niechętni do pomocy, zbywali naszą małą. Anna jednak nie poddawała się. Czekała na tyle długo aż ktoś nie zmiękł. Potrafiła stać kilka godzin przy spelunie i wyczekiwać na dobry moment wyżebrania czegoś dla siebie. Ci, którzy posiadali bardziej miękkie serce, ulegali słowom dziewczyny i całemu teatrum jakie odgrywała przed nim. Płakała, opowiadała o swoim ciężkim życiu, matce alkoholiczce, braku środków do życia i wegetowaniu na ulicy. Z czasem potrafiła wymyślić inne historie dotyczące faktów, które nie miały nigdy miejsca.
Próby aktorskie Anny zaczynały coraz bardziej się opłacać. Dziewczyna opowiadała na tyle przekonująco, że dostawała zarówno kredyty jak i jedzenie. Z początku niewielkie ilości, potem większe. Udawało się jej także czasem dostać na zaplecze kantyn z jedzeniem, zjeść resztki dań czy też przespać kilka nocy na tyłach budynku. Szybko do swojej siostry dołączył Carl. Rodzeństwo odkryło, że żebranie może być sposobem na życie.
Żebractwo było zajęciem dość poniżającym dla naszych bohaterów. Nie chcieli czuć się tak uzależnieni od innych w tak uwłaczający sposób. Carl postanowił spróbować innego sposobu na przetrwanie – kradzieże. Najpierw rodzeństwo okradało osoby i kantyny, które znały i ufały im. Zabranie większej ilości jedzenia z zaplecza kantyny do której się miało dostęp, paru drobiazgów zostawionych przez roztargnionych klientów czy też personel nie stanowił dla nich problemu. Dzieci starały się korzystać z możliwości wyciągnięcia z danego przybytku jak najwięcej dóbr, dlatego też nie okradały danego miejsca w sposób bezczelny. Podbierały stopniowo to, co było im potrzebne. Rzeczy spożytkowały we własnym zakresie albo wymieniały czy też handlowały z innymi mętami z okolicy.
Matka popadała w coraz większe długi, których nie potrafiła spłacić. Do mieszkania, oprócz przygodnych facetów, przychodzili mężczyźni z pałkami ogłuszającymi czy blasterami. Kobieta niekiedy była przez nich pobita. Dzieci niestety widziały rany zadawane przez tzw. chłopców z miasta. Czuły się bezsilne, gdyż były zbyt słabe, aby obronić matkę. Wiedziały, że z tego typu osobami się nie zadziera. Po rozmowach i przemyśleniach rodzeństwo zdecydowało się na poważną decyzję. Kiedy kolejny raz odwiedzono ich po zapłatę, dzieciaki zaproponowały „odpracowanie” długów swojej matki głównie przez kradzieże.
Początkowe zadania Anny polegały na obserwacji określonych przybytków w szczególności miejsc w których były trzymane pieniądze. Anna miała za zadanie przynieść dzienny utarg z kilku wskazanych kantyn. Przy pierwszych zleceniach nie miała zbyt wielu możliwości z korzystania z cudów technicznych. Anna musiała polegać na swoim umyśle i pamięci. A także paru podstawowych przyrządach przydających się każdemu włamywaczowi jak wytrych do zamków czy pęk „uniwersalnych” kluczy. Zwykle po zamknięciu danego lokalu Anna zakradała się do miejsca rabunku, najczęściej od tyłu (wcześniej sprawdzała czy ma do czynienia z monitoringiem). Początkowe miejsca kradzieży były to podłe knajpy i speluny. Wystarczyło do nich wejść tylnym wejściem, gdyż budynki nie posiadały większych zabezpieczeń. Ważnym elementem było zapamiętanie drogi i rozkładu pomieszczeń danej lokalizacji.
Często podczas korzystania z łazienki w budynku Anna „przypadkowo” błądziła i znajdowała się na zapleczu. Kiedy została wykryta z rozbrajającym uśmiechem przepraszała i udawała się do sali głównej. W ten sposób, dzięki inscenizowanym nieporozumieniom i wykorzystywaniu naiwności gromadziła bezcenną wiedzę, klucz do jej pierwszych sukcesów w złodziejskim fachu. Pomocne były notatki sporządzane naprędce czy też zdjęcia robione przedmiotom i pomieszczeniom. W początkowych wyprawach wystarczyła dobra obserwacja terenu, a także wytrych, który otwierał dziewczynie wszystkie zamki, drzwi i drzwiczki.
Brat miał inną funkcję niż Anna. Został on odsunięty od akcji zbrojnych, stał się pomocnikiem ochroniarza klubu nocnego „Bluberry Dream’s” gdzie pilnował wejścia do lokalu. Jego zadaniem była wstępna selekcja klienteli, a także wyłapywanie wśród nich osób podejrzanych – zbyt natarczywie kręcących się, rozpytujących czy rozglądających się. Lokal był jedną z komórek spotkań przemytników, hazardzistów i złodziei. Dokonywano tu handlu i wymiany towarów, spłaty długów, umawiania zleceń. Chłopak miał za zadanie krążyć po klubie i mieć oczy szeroko otwarte. Każdy podejrzany ruch albo osobnik miał być zgłaszany do któregoś z ochroniarzy stojącego na bramce.
W taki sposób dzieci miały spłacić długi swojej matki. Rodzeństwo Sorenn pracowało więc aby uratować rodzicielkę. Ariel uczyniła postępy w momencie podjęcia przez Annę i Carla współpracy z mafią. Wzięcie na barki jej problemów przez nich mocno nią wstrząsnęło. Ariel opanowała się i zdecydowała się na odwyk, pragnąc zacząć życie wolne uczciwe. Do tego jednak była długa droga. Kobieta została wzięta przez służby socjalne do odpowiedniego ośrodka, a opieka zaczęła przyglądać się dzieciom Ariel oraz tym co robią. Szybko zorientowano się, że nie chodzą one do szkoły i przebywają w dziwnych, niezbyt przyjemnych miejscach. Nie wiedziano dokładnie czym się zajmują, ale pracownicy opieki społecznej postanowili zainteresować się losem Anny i Carla. Dzieci przypadkowo zostały już przepytane co gorliwszych pracowników opieki o całą sytuację. Obserwowano młodocianych, co robią, gdzie chodzą. Po interwencjach i próbach rozmowy z Anną, które to kończyły się fiaskiem - unikaniem komunikacji, pyskówka albo ucieczką, pracownicy socjalni zawiadomili służby policyjne o niepokojącym zachowaniu rodzeństwa Sorennów. Wydziałem, który miał się przyjrzeć dziewczynie był wydział obyczajowy. Istniało podejrzenie uprawiania prostytucji przez nieletnią Annę.
Dzieci po pójściu matki do ośrodku odwykowego zostały same. To również nie umknęło uwadze służb socjalnych, które chciały umieścić rodzeństwo w placówce opiekuńczej. Kiedy decyzja o tym dotarła do Anny i Carla, dzieciaki nie zastanawiały się nad niczym. Zainteresowanie pracowników socjalnych bardzo zdenerwowało młodych i wywołało w nich agresję. Do tej pory nikt nimi się nie interesował, obecna sytuacja była mocno nie na rękę. Sorennowie uważali działania socjalki za zamach na swoją wolność i styl życia jaki prowadzili do tej pory. Dlatego też postanowili ukryć się na jakiś czas w niższych partiach stolicy. Z mieszkania zabrali najpotrzebniejsze rzeczy i pewnej nocy udali się w dół Coruscant.
Zainteresowanie Sorrenami przez służby społeczne i policję obiło się w przestępczym półświatku. Oczywiście nie spodobało się to także ludziom dla których pracowali Anna i Carl. Wszak dzieciaki mogły się wygadać podczas rozmów. Miejscowe kryminalne szychy postanowiły pozbyć się „problemu” szybko i po cichu. Anna i Carl musieli zniknąć z Coruscant bez względu na wszystko ….
12. Plotki:
Podobno jej ręce są tak wprawne, że potrafi sobie poradzić z niejednym zamkiem. Mieszkając w dolnych partiach Coruscant zaprzyjaźniła się mocno z miejscowym półświatkiem, więc ma ochronę w najgorszych dzielnicach miasta.
Miała tajemniczego wielbiciela, który jest jednocześnie jej ochroniarzem. Więc jeśli ktoś próbuje podnieść na nią rękę, znajdzie się w niebezpieczeństwie.
Sama oddawała się prostytucji i nierządowi nie dla zarobku, ale dla przyjemności.
Jest homoseksualna.
