Z radością prezentuję odsłonę drugą. Przepraszam wszystkich, których nie uwzględniłem w tych kilkuset słowach
----------------------------------------------
Był piękny, słoneczny dzień. Bezchmurne niebo rozpościerało się nad Złotymi Tarasami w mieście stołecznym, a mieszkańcy gonili za pieniędzmi trochę pogodniejsi. Nawet słoiki obijały się o siebie jakby ciszej. Młody (przynajmniej we własnym przeświadczeniu) mężczyzna stanął przed budynkiem, czujnie rozglądając się wokół. Trójka szturmowców nie zwróciła na niego uwagi. Ostatnim razem musiał ratować się ucieczką przed kilkoma przebranymi za Twi’lekanki fankami oraz jegomościem w stroju Wookie, więc możliwość spokojnej lustracji otoczenia była nowym doświadczeniem. Przed sześcioma laty, w trakcie promocji książki „Mgławica Mocy – Historia prawdziwa” w księgarni organizującej wydarzenie doszło do rozruchów, gdy rozentuzjazmowany tłum runął na swych idoli. Strat własnych udało się uniknąć jedynie dzięki interwencji Otorka, który wzorem spychacza przypuścił szturm na brzuchy, uda i kolana (w zależności od wzrostu) rozochoconych napastników. Jakim cudem księgarnia zgodziła się na ponowną współpracę, pozostawało zagadką. Już z daleka mężczyzna zauważył ogromny banner wiszący na ścianie budynku „ Tam i zazwyczaj z powrotem: Ostatni prom na Tatooine – Peter Covel. Najważniejszy powrót tego roku!”
- Cześć Kelan – dobiegł go kobiecy głos.
Przedstawicielka płci pięknej w stroju sowy przyjaźnie pomachała skrzydełkiem, starając się ukryć za plecami plik ulotek „Olej szkołę – zostań Mando”. Za jej plecami zebrało się kilka osób w garnkopodonych tworach na głowach.
- Kelan? – zawtórowała inna kobieta w stroju Twi’lekanki, dzierżąca w dłoni mocno już wypłowiały i sfatygowany przez czas banner „Chcę zostać Twoją Daylaną”. – Gdzie?
Mężczyzna z nisko opuszczoną głową przecisnął się przez tłumek oblegający tylne wejście i znalazł się w znajomym pomieszczeniu na tyłach księgarni. Zapach świeżo parzonej herbaty nie pozostawiał złudzeń, komu poświęcona jest dzisiejsza uroczystość.
- Wreszcie jesteś – przywitał go jegomość najwyraźniej ubiegający się o główną rolę w aktorskiej wersji Rumcajsa. Jego brutalny image skutecznie łagodziła jednak torebka kołysząca się na ramieniu. – Chcesz herbaty?
Nie czekając na odpowiedź, sięgnął na spoczywającą na spodku torebkę herbaty i na ułamek sekundy zanurzył ją we wrzątku. Zadowolony z przeprowadzonej sprawnie operacji, podał kubek z idealnie przezroczystą cieczą Kelanowi.
- Dawali w pociągu za darmo, to osuszyłem i przyniosłem też dla was – wyjaśnił Peter.
Kelan z udawaną wdzięcznością przyjął płyn.
- Santia już jest? – rozejrzał się z niepewnością w oczach. Lustracja okolicznego podłoża nie przyniosła rezultatów. Zapobiegawczo ubrał wprawdzie gumiaki, lecz nie chciał sprawdzać ich w konfrontacji z maleńkimi, ostrymi zębami.
- Pojawiła się jako jedna z pierwszych, ale nie widziałem jej od tego czasu.
- To akurat niezbyt tr… - ugryzł się w język, gdy zauważył kilka osób z paniką w oczach chroniących się na okolicznym stole.
Jedyną osobą całkowicie nieczułą na obecność predatora, czającego się gdzieś w pomieszczeniu, był wysoki, szczupły mężczyzna z dmuchaną papugą na ramieniu. Wokół jego nóg krążyły dwie miniaturki – chłopiec i dziewczynka – z maszynkami do strzyżenia w dłoniach.
- Panda ciak! – z entuzjazmem krzyknął chłopiec do Kelana prezentując urządzenie w rączce.
W odpowiedzi ujrzał uniesiony w górę kciuk.
One more time dear… - znajomy dzwonek w telefonie rozległ się zza uchylonych drzwi.
- Cześć kochanie – Kelan bez pudła rozpoznał głos należący do mgławicowego Vina Diesela. Faktycznie, ławeczka do wyciskania stała pusta, samotna i zapomniana. – Przecież mówiłem ci przed chwilą, że w Warszawie [chwila ciszy] Tak, sam [chwila ciszy] Wiem, że od dawna nie ruszałem się poza dom samotnie, ale jakoś dałem sobie radę [chwila ciszy] Tak, bilet też sam kupiłem [chwila ciszy] Nie jestem głodny, kupiłem sobie coś do jedzenia [chwila ciszy] Dziewiętnaście, dziewięćdziesiąt dziewięć. [dobrze słyszalne IIIILEEEEE???!!!] Nie stresuj się. Pamiętam, że ustaliliśmy jak wydamy moje pieniądze… nasze… [chwila ciszy] Tak, pójdę z tobą do fryzjera [chwila ciszy] Na zakupy też [chwila ciszy] Tak, i na zlot fanów Harry’ego Pottera [chwila ciszy] Nie chcę już pisać Hagridem [COOOOOO!!!????] Dziś będzie odpis [chwila ciszy] A nie mogę zostać chociaż do dziewiętnastej?
Kelan poczuł dłoń Petera na ramieniu. Mieszkaniec podpoznańskiego megalopolis ze smutkiem pokiwał głową
- Straciliśmy go – westchnął dramatycznie. – Chodź Kel. Sprawdzimy, czy w księgarni wszystko gotowe.
Przeszli przez niewielkie drzwi. W centralnym punkcie księgarni ustawiono półokrągły stół wraz z kilkunastoma krzesłami, jednym fotelikiem dla dziecka i jedną dwuosobową kanapą. Na kanapie leżała już torba z białkiem i suplementami – na wypadek, gdyby ktoś miał wątpliwości dla kogo zajęte było to miejsce. Spojrzenie Kelana trafiło na postać ze słuchawkami na uszach, stojącą przed jedną z wykonanych z dekoracyjnych cegieł ścian. Miał na sobie koszulkę „There's no Dark Side of the Force on the Dark Side of the Moon ”.
- Co z Tau? Dotarł już?
- Tak jakby – odpowiedział Covell, wskazując ruchem brody na szyby odgradzające księgarnię od korytarza.
Przed SMYKiem stał uśmiechnięty szeroko jegomość w czarnym, skórzanym płaszczu. Otoczony przez wianuszek dzieci rozdawał cukierki.
- Dołączy, jak skończy własną premierę. Słyszałeś, że zaczął pisać bajki dla dzieci? Jego mottem jest „Być zawsze przy czytelniku”.
Kelan jęknął. Z otępienia wyrwał go Peter, który mocno szturchając go w ramię wskazywał na tłum fanów czekający spokojnie na otwarcie księgarni. Część w strojach jedi, inni w imperialnych mundurach. Trafiła się także stołeczna grupa znajomych Otorka z grupy dyskusyjnej o bodybuildingu, wyróżniająca się zajmowanym w tłumie obszarem i zielonymi szalikami z literą L w miejscach, gdzie kiedyś posiadali szyje.
- Ty, to nie Rafael?
Wśród grupy kibicowskiej wyraźnie odcinał się niepozorny chłopiec, wyglądający na góra dwanaście lat. Jego lewa ręka wisiała na temblaku, zaś szyję okalał czerwono – niebieski szalik.
- O ja pierdolę – szepnął Kelan dostrzegając na szaliku napis „Wisła Kraków”.
Rafael zamaszyście pomachał administratorom, przypadkiem trafiając jednego z karków w twarz, po czym uniósł w górę zaciśniętą pięść, krzycząc – jak Navarr wyczytał z ruchu warg – „Wisła!”.
Szczęśliwy, że szyba jest dźwiękoszczelna, Kelan zamknął oczy.
.
