[Felucia] Gra

[Mistrz Gry]

Borsk ze spokojem przyjął informacje o powodzeniu rekrutacji. Nie był do końca przekonany o pełnym sukcesie, czekał na więcej informacji. Z drinkiem w szklance odwrócił się i podał jedną porcję coreliańskiej na lodzie, lekko roztrzęsionemu Zeltronowi.
- Jest dobrze, ale nie popadajmy w euforię. Ta kobieta to jedna z najlepszych rekruterek. Jeżeli ona Ci zaufała to jesteśmy w domu. - Delikatnie pociągnął ze szklanki pozwalając trunkowi pokazać swój bukiet i moc. Smak rzeczywiście był znakomity i wart swojej ceny. Odetchnął lekko czując relaksujący wpływ alkoholu.
- Musimy kontynuować grę, jestem przekonany, że wiedzą o mnie i o tym kim jestem. Pytanie brzmi jak bardzo zaryzykują. Jeżeli wejdą vabank...
Bothanin wyszczerzył zęby w czymś co najprawdopodobniej było uśmiechem w przypadku jego rasy. Po czym pociągnął kolejny łyk szlachetnego trunku. Wskazał szklanką na siedzącego w fotelu zeltrona.
- Teraz inicjatywa jest po twojej stronie. Jak zamierzasz to rozegrać? Z naszej strony możesz liczyć na mnie i na trójkę agentów, Ron i Jasmine powinni pozostać do końca w odwodzie. Z tego co wiem nikt ich nie śledzi. Cieszą się życiem i niech tak pozostanie. Niestety nie mogę być z tobą kiedy pojedziesz na spotkanie z ISB. Proponuję tylko żebyśmy ustalili jakiś sygnał na wypadek gdyby coś poszło nie tak.

Bothanin usiadł naprzeciw Aylego oczekując od niego planu działania. Żaden z nich nie wiedział zbyt wiele a ich możliwości były ograniczone. Gra zaczęła być bardzo bardzo ryzykowna.

[Ayle Dara]

– Też mam wątpliwości. Czuję się, jakbym przeszedł egzamin wstępny, a prawdziwy test miał dopiero nastąpić. Pewnie wygrzebią jeszcze nieco informacji o mnie i zasypią pytaniami, na które będzie mi ciężko odpowiedzieć. No i całkiem możliwe, że będą chcieli mnie jakoś przetestować. – Mężczyzna sięgnął po drinka i upił porządny łyk. Wyglądało na to, że największe emocje wciąż przed nim.
– Jak zapytają o ciebie to będę rżnął głupa. Wymyślę jakąś historyjkę. Coś w stylu, że nie wiem kim w zasadzie jesteś, ale dorzuciłeś się na paliwo i zapłaciłeś za przelot, więc cię zabrałem. Jak w to uwierzą, to powinno być z górki. Gorzej, jak będą mieli jakieś wątpliwości. Wtedy mogę skończyć na jakimś okresie próbnym, co ograniczy moje możliwości. – Kolejna porcja trunku przepłynęła przez gardło Zeltrona, pozwalając mu się nieco zrelaksować. Pozwolił sobie nawet na lekki, nonszalancki uśmiech, robiąc dobrą minę do złej gry. Razem z Borskiem mieli bardzo mało informacji i całymi dniami mogliby rozważać możliwe scenariusze, a i tak coś by im umknęło.
– Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to nie będzie potrzebna ani twoja, ani niczyja interwencja. Masz jednak rację co do sygnału. No, ale chyba jakieś gwizdanie czy coś nie wystarczy. Przydałby się jakiś komunikator. Coś, czego nie wykryją jak będą mnie przeszukiwać. Jeżeli nie masz niczego takiego na stanie, to na dłuższą metę możemy mieć problem. Nawet jeżeli przebrnę przez rekrutację, cholera wie czy pozwolą mi wrócić do hotelu i się z tobą spotkać. A jakoś przecież musisz przekazać mi dalsze rozkazy.

[Mistrz Gry]

Rozmowa zostawiła niewiele czasu na właściwe przygotowanie się do wyjścia, Zeltron ledwie zdążył wykąpać się i wbić w wyjściowy garnitur. Eleganckie ubranie świetnie się komponowało z nieco zawadiackim wyglądem mężczyzny, młody gniewny w całej swej krasie. Nawet Borsk z aprobatą skinął głową. Jego podopieczny mógł spokojnie być jednym z obrzydliwie bogatych i rozpieszczonych dzieciaków przemysłowców, czy też przedsiębiorcą lub zwykłym żigolo szukającym spragnionych miłości bogatych samic. Zdążył go tylko klepnąć w plecy dodając otuchy gdy obsługa hotelu poinformowała o czekającej na niego limuzynie.

Pojazd okazał się być sporą acz nie rzucającą się zbytnio w oczy limuzyną, wiele znacznie lepszych modeli krążyło w okolicy. Kierowcą okazał się być jakiś nieznany mężczyzna. Z pewnym zaskoczeniem Ayle zauważył, że w środku jest sam. Kierowca przekazał mu niewielkie urządzenie ze słuchawkami po czym bez słowa wsiadł za stery i ruszyli. Ze słuchawek rozległ się dobrze znany głos agentki. Poinformowała go że udało im się schwytać niezwykle groźnego Lojalistę, niejakiego Koro Reese. Imperialny wywiad wie, że miałeś z nim kontakt, i zamierza to wykorzystać. Reese nic nam nie powie, chyba że wykorzystamy jego rodziców jako kartę przetargową. Rodzice Reese są "chronieni przez Lojalistów" w budynku do którego zmierzasz. Ona wraz z Barhenem, zajmą się dywersją zaś Ayle musi odnaleźć Rodziców Reese i zbiec z nimi z budynku.
- Dlaczego nie zapewnicie wsparcia.
- Nie wiemy komu możemy ufać, rodziców trzeba ukryć przed imperium. Liczymy w tej kwestii na Twoich przyjaciół. Kiedy już będą bezpieczni skontaktujesz się z nami. Gdybym nie żyła użyjesz kodu D001. Po prostu powiedz go Ricie w barze w którym się poznaliśmy.
- Jaką macie gwarancję że nie zdradzę? To ryzykowne.
- Życie jest ryzykowne, nie próbuj opuścić planety sam, a wszystko będzie dobrze. Jeśli zdradzisz będziesz miał na karku Lojalistów i ISB. A twoje życie zmieni się diametralnie. Stracisz wszystko co do tej pory osiągnąłeś. Lecz nie mówmy już o złych rzeczach. Niedługo dołączy do Ciebie twoja towarzyszka, przekaże Ci sprzęt i będzie pomagać w akcji. To wszystko. Powodzenia.
Komunikator umilkł, a próby nawiązania kontaktu nie powiodły się, Ayle starał się to wszystko poukładać w głowie. Podróż trwała długo, aczkolwiek Zeltronowi zdawało się że chyba przysnął na chwilę. Przyciemnione szyby pojazdu skutecznie uniemożliwiły orientację nie miało to większego znaczenia, i tak nie znał miasta. Pojazd zgrabnie wylądował na jednym z lądowisk olbrzymiego drapacza chmur, kierowca wysiadł i otworzył drzwi, na agenta czekała piękna nieznajoma. Milena, bo tak się przedstawiła wyglądała naprawdę oszałamiająco. Była blondynka z burzą kręconych włosów ubraną w stosunkowo luźną białą sukienkę której rozcięcia ukazywały to i owo z wdzięków właścicielki. Całości dopełniały fantazyjne buty, które na pierwszy rzut oka wyglądały na niemożliwe do włożenia a co dopiero do używania. Zebrała go z uśmiechem na ustach, zupełnie jakby znali się od lat.
- Cieszę się, że jesteś naprawdę świetnie wyglądasz agencie D. - jej lekki żartobliwy ton niemal nie pasował do całej sytuacji. Uszli zaledwie kilka kroków a już zmieniła go na poważniejszy - Jesteś młodym i obiecującym przedsiębiorcą. Twoja firma zajmuje się transportem na zewnętrznych rubieżach, trudny acz lukratywny biznes. Ja jestem twoją narzeczoną, niezbyt bystrą z resztą. Musimy się wbić na przyjęcie.
- To jest niesamowite, minął dopiero jeden wieczór, a...
- Oni są wszędzie, ja też jestem tu przeniesiona z innej placówki, nie znają nas, jeszcze. Zachowuj się normalnie jak na narzeczonych przystało.
- Trzeba było tak od razu.

Kilkanaście minut później byli już w środku, a Ayle czuł się jak za młodu, kiedy to wbijał na randki w różne dziwne miejsca. Milena świetnie tańczyła, całowała i właśnie ciągnęła go gdzieś na zaplecze. Prześlizgnęli się za kotarę, a po chwili znajdowali się już w korytarzu, kobieta zdjęła buty, i podała jeden z nich Aylemu.
- Blaster, tu celujesz, tym strzelasz,
- Zachowuj się normalnie tak?
- Chciałam żebyś się nieco wyluzował. Jesteśmy w jednej z kryjówek Lojalistów - Powiedziała ostrożnie wyglądając ze schowka. -Elina i Barhen są dywersją, z pewnością już nas szukają. Teraz musimy prześlizgnąć się głębiej. Gdyby nas ktoś nakrył udajemy zakochaną parę szukającą odludnego miejsca i improwizujemy.
- jak uciekniemy z budynku.
- Wszędzie są lądowiska, podobno masz wiele talentów. Droga czysta idziemy

Pociągnęła go korytarzem trzymając buty w ręku, gdzieś w oddali słychać było jakiś harmider, krzyki i awanturę. Najwyraźniej dywersja zaczęła działać. Gra o wysoką stawkę właśnie się rozpoczęła.

Kliknij, aby zobaczyć wiadomość od Mistrza Gry

Proszę o opis jak dostaliście się na imprezę, potem możesz już sobie radośnie pokombinować jak lokalizujesz miejsce w którym są rodzice Reese. Swobody masz dużo, powodzenia

[Ayle Dara]

Borsk pożegnał go skromnie. Bez zbędnych słów, błahych porad. Obaj dobrze wiedzieli, że Ayle był zdany tylko i wyłącznie na siebie. Ubrany w elegancki garnitur od razu poczuł się o wiele pewniej. Na jego ustach ponownie pojawił się ten szelmowski, nieco arogancki uśmiech. Powaga sytuacji nieco go przytłaczała, ale przecież właśnie tego poszukiwał całe życie. Adrenaliny, przygody. Niewiele istot w galaktyce mogło pochwalić się tak bogatą kartoteką. A Zeltron miał przed sobą wiele okazji by ją poszerzyć.
Wsiadł do limuzyny. Z początku spodziewał się, że w środku znajdzie się z kilkoma agentami, którzy szczegółowo wypytają go o wszystko. Kontakty z Borskiem, jego przeszłość, lojalność Imperium. Tymczasem w środku był sam, nie licząc kierowcy. Jego zaskoczenie urosło, gdy okazało się, że do takiego spotkania nie dojdzie, przynajmniej w najbliższej przyszłości. Powierzono mu misję. I daleko było temu do misji, która miała być sprawdzianem dla żółtodzioba. Powierzono mu zdanie wysokiej wagi. Na to nie był przygotowany, zaś szczątkowe informacje jakie mu podano na prawdę nie pomagały.
– Za dużo to do tej pory nie... – Zeltron uświadomił sobie, że nie mówi w zasadzie do nikogo. Jedynym, który mógł go usłyszeć był kierowca limuzyny. Kobieta rozłączyła się dokładnie po zakończeniu ostatniego zdania. Próbował oddzwonić, lecz nie zdało się to na nic. Odrzucił bezużyteczny komunikator na bok – Tośmy se pogadali.
Przemytnik rozłożył się wygodnie na siedzeniu. Miał końcu cały pojazd dla siebie. Starał się coś wymyślić, jakiś plan, być może rozważyć kilka scenariuszy. Szybko jednak uznał to za bezcelowe. Nie wiedział nic o miejscu do którego zmierzał ani z kim miał współpracować. Jedynie jedno imię brzmiało znajomo. Koro Reese. Spajał on w pewnym sensie kilka wątków. Zeltron dostrzegał jednak zbyt wiele niewiadomych, by próbować wyciągnąć jakieś wnioski.
W trakcie tych całych przemyśleń, być może na chwilę usnął. Nie był w stanie stwierdzić. Zdał sobie jednak sprawę, że pojazd się zatrzymał. Wygładził garnitur, przywdział ponownie swój szelmowski uśmiech i opuścił limuzynę. Na lądowisku przywitał go niezwykle przyjemny widok, który nieco poszerzył jego uśmiech. Wymienił z agentką kilka zdań po czym ruszył w kierunku budynku. Obejmując kobietę w talii mógł w końcu poczuć się, jak jeden z agentów, których oglądał wielokrotnie w przeróżnych filmach. Wciśnięty w niesamowity garnitur, uzbrojony w charakterystyczny uśmiech, w towarzystwie pięknej kobiety, na niezwykle niebezpiecznej misji.
– Po wszystkim możesz czuć się zaproszona na romantyczną kolację – mężczyzna mrugnął porozumiewawczo, obejmując blondynkę w talii – Wejdziemy głównym wejściem. Spokojnie, ochroniarz nawet nas nie zapamięta. Uśmiechnij się ślicznie, zostaw mi gadanie i postaraj się nie zerwać ze mnie spodni – rzucił cicho, zbliżając się do wejścia. Feromony zawirowały w powietrzu. Hazardzista przytrzymał swoją "narzeczoną" w lekkim uścisku. Nawet gdyby zebrało jej się na otwarte okazywanie swej "miłości" do czerwonoskórego, pozostawało to względnie naturalnie. Zwłaszcza dla otumanionego ochroniarza.
– Pracowity wieczór, co? – zagadał Ayle, dając feromonom kilka dodatkowych chwil na zdziałanie.
– No...
– Do tego ta impreza w środku. No, ale trzeba jakoś na życie zarabiać.
– No...
– Dara. Ayle Dara. Z narzeczoną – rzucił w końcu. Zniechęcony ochroniarz, nie do końca świadom swoich czynów, machnął znudzony ręką, wpuszczając dwójkę do środka. Przekraczając próg, mężczyzna zaprzestał swoich sztuczek. Być może wciąż pod wpływem feromonów, być może całkowicie z własnej woli, Milena zaciągnęła go na parkiet. Szybko wtopili się w tłum, udając (niezwykle przykładnie) zakochaną parę. I nim na sali zdążyło przeminąć kilka utworów, dwójka zniknęła gdzieś w kolejnym pomieszczeniu, ruszając w głąb budynku.
– Nie wyobrażam sobie, aby pozostawili ich samych sobie. Pewnie ktoś ich pilnuje. Przy odrobinie szczęścia będzie to jedyne strzeżone pomieszczenie w okolicy. Być może mają tu też jakiś monitoring. Warto byłoby się do niego dobrać, wtedy łatwiej będzie zlokalizować cel – rzucił Zeltron, po czym zamilkł. Nie pozostało mu nic innego jak nasłuchiwanie głosów z mijanych pomieszczeń i stała obserwacja korytarza. Co jakiś zatrzymywał się przy jakiś drzwiach, przykładając do nich ucho i pobieżnie nasłuchując, czy ktoś (lub coś) znajduje się w środku.

[Mistrz Gry]

Los uśmiechnął się stosunkowo szybko bo już pod koniec znaleźli drzwi opisane jako "Tylko dla obsługi" Sądząc po cichych odgłosach w środku ktoś był. Maya bo tak kazała się nazywać kobieta, ostrożnie otworzyła drzwi trzymając w ręku jedną ze swoich zabójczych szpilek. Ayle z drugim butem w dłoni musiał czuć się co najmniej dziwnie. Drzwi rozsunęły się z cichym sykiem i ukazała się w nich postać w mundurze ochrony.
- Co wy tu do...
Reszta zdania zniknęła zagłuszona przez cichy syk wystrzału. Buty naprawdę były szpiegowskim wynalazkiem, Ayle nie dostrzegł żadnego efektu wystrzału, a ochroniarz z hukiem padł na plecy. Weszli do pomieszczenia wciągając za sobą ciało i zamykając drzwi.

Pomieszczenie było niewielkim punktem kontrolnym, jakie najwyraźniej rozmieszczone były po całym budynku co sugerowała mapka przyczepiona obok biurka. Mężczyzna nie wylogował się z systemu więc szpiedzy mieli ułatwione zadanie. Ayle mógł podziwiać grację z jaką dłonie kobiety przelatywały nad konsolą.
- Bingo.
- Mamy ich?
- Tak, są dwa poziomy pod nami w pokoju 325 blok 56D. Z rozkładu wynika, że do windy mamy tylko kilkadziesiąt metrów korytarzem. Potem przejść przez dwa punkty kontrolne i gotowe.
- Dwa punkty kontrolne?
- Tak, to może stanowić problem, nie mamy jednak innej opcji, chyba że przebić się przez sufit lub podłogę. Wtedy musielibyśmy przejść tylko przez jedną kontrolę.
- Nic nie jest niemożliwe.

Ayle pochylił się przed monitorem, na którym wyświetlał się plan budynku, kobieta miała rację, pomieszczenie w którym była uwięziona starsza para było w środku budynku, a przystępu ze wszech stron broniły posterunki. Najkrótsza droga wiodła obok baraków, dłuższa była bezpieczniejsza, lecz z pewnością zajmie im więcej czasu. W dodatku podgląd który mieli jasno wskazywał na istnienie ukrytych kamer. Jeżeli chcieli wykonać swoją misję i wyjść cało musieli improwizować.

Nagle ekran rozbłysł a po chwili pojawił się na nim komunikat. Jego treść była zarówno pocieszająca jak i niepokojąca.

Kod: Zaznacz wszystko

Intruzi unieszkodliwieni, piętra 55 do 70 alarm odwołany. Meldować gotowość posterunków.

[Ayle Dara]

– Wygląda na to, że zostaliśmy już kompletnie sami. Plus jest taki, że nikt nas jeszcze nie szuka – rzucił Zeltron, spoglądając na ekran. Wolał nie wnikać, jaki los spotkał agentów odpowiedzialnych za dywersję. Miał dość własnych problemów na głowie.
– Rozumiem, że nie możemy tam sobie po prostu wejść, zabrać staruszków i wyjść. Przydałby się chociaż jakiś zarys planu. Zważając na wszystkie te kamery i posterunki, raczej nie przekradniemy się niezauważeni. Wejście z hukiem ściągnie nam na głowę cały budynek, więc strzelanie zostawmy na sam koniec. Natomiast bajeczka o napalonym małżeństwie raczej nie załatwi nam przepustki przez punkty kontrolne... – ciągnął Ayle, w zasadzie jedynie głośno myśląc – Jakieś pomysły?
Nie oczekując jakiejś błyskotliwej odpowiedzi, mężczyzna postanowił rozejrzeć się nieco po pomieszczeniu. Jego wzrok padł od razu na postrzelonego ochroniarza. Zeltron zbliżył się, aby sprawdzić, czy mundur ochrony jest w stanie nadającym się do użytku. Gdyby nie został uszkodzony przesadnie strzałem z bojowego buta, mógłby poudawać przez pewien czas ochroniarza i przynajmniej wprowadzić ich do pomieszczenia z rodzicami Koro Reese'a. Był to jedyny pomysł, jaki przyszedł przemytnikowi do głowy — w przeciwnym wypadku nie pozostało im nic innego, jak ruszyć w kierunku windy i kompletnie improwizować.

[Mistrz Gry]

Kobieta nerwowo klikała po konsolecie, w końcu udało jej się znaleźć właściwy przycisk. Komunikat na ekranie zgasł. Mieli chwilę czasu. Mundur ochroniarza był niemal nietknięty, lekkie osmalenie łatwo można było zamaskować odznaką, co też Zeltron uczynił. W kilka minut przed agentką stał przystojny czerwonoskóry ochroniarz w niezbyt dobrze skrojonym uniformie. Dziewczyna usiadła za konsolą kładąc ostentacyjnie but pod ręką, Ayle musiał zadowolić się służbową pałką, kajdankami i jakimś paralizatorem. Z damskim pantofelkiem w dłoni zdecydowanie za bardzo rzucałby się w oczy.
- I co teraz? - dłonie kobiety spoczęły na chwilę bez ruchu, z pokoju z dostępem do kamer ochrony mogła znacznie ułatwić dotarcie do celu. Została by tu jednak na pewną śmierć.
- Musimy ruszać, im dłużej tu zostajemy tym większe ryzyko wykrycia.
Miał rację, w stroju ochroniarza mógł w miarę bezpiecznie wejść do bloku więziennego, wystarczyło wybrać trasę i przejść przez punkty kontrolne. Nie z takich kłopotów już się wyłgiwał.

Kliknij, aby zobaczyć wiadomość od Mistrza Gry

jakaś decyzja byłaby miła.

[Ayle Dara]

Zeltron, odziany w nowy strój, nie czuł się już tak komfortowo jak w eleganckim garniturze. Zrzucone ubrania, podobnie jak nagie truchło ochroniarza odciągnął gdzieś na bok. Prędzej czy później ciało ktoś musiał zostać znalezione, lecz w ten sposób nie było pierwszą rzeczą rzucającą się w oczy przy wejściu do pomieszczenia.
– Racja, czas się zbierać – pokiwał głową, lecz mimo to zawahał się na kilka sekund. Dużo łatwiej byłoby mu wydostać dwójkę starszych ludzi, gdyby ktoś go tam pokierował. Mogło to się wydawać nawet logiczne. On służył rebelii, ona była imperialną agentką. Wystarczyło zostawić ją przy konsoli, wykonać swoją misję, a przy okazji pozbyć się kolejnego wroga. Z drugiej jednak strony, nie czuł się jakoś ideologicznie związany z rebeliantami. Na dobrą sprawę, nie wiedział do czego cały ten bunt zmierza. Obalą Imperatora, a potem? Dla Fenna pracował jedynie z personalnych pobudek — ot, kolejny ekscytujący etap jego życia. Nie potrafił podporządkować wszystkich swoich decyzji dla "dobra słusznej sprawy".
– Plan jest prosty. Właściwie to stary jak świat – zaczął mówić – Udawany ochroniarz, czyli ja, wprowadza udawanego więźnia, w tej roli ty, do siedziby wroga. Tam robią swoje i uciekają. Brzmi łatwo, prawda? – uśmiechnął się lekko, ruszając w stronę wyjścia z pomieszczenia.
– Nikt nie powinien zwrócić uwagi, że akurat niesiesz w ręku te zabójcze szpilki. Gdyby ktoś robił nam z jakiegoś powodu problem, będę improwizował. Już nie takie łgarstwa udawało mi się przepchnąć – uśmiechnął się nonszalancko i puścił kobietę przodem. Skierowali się do windy.

[Mistrz Gry]

Ruszyli, szła nieco przed nim, bosa z butami w rękach zwisających wzdłuż tułowia. Musiał przyznać, że wyglądała cholernie seksownie kiedy tak kręciła biodrami. Wyparł oczywiste skojarzenia w końcu był w pracy. Korytarz prowadzący do windy był szeroki i stosunkowo dobrze oświetlony. Mijali kolejne zamknięte drzwi, nie niepokojeni przez nikogo. Za zakrętem zamajaczyły już rozsuwane drzwi turbowindy. Kilkadziesiąt metrów korytarza, przecinało światło dochodzące z szeroko otwartych drzwi koszar. Ayle słyszał cichy szum rozmów, dochodzący ze środka, dwa góra trzy głosy.
- ... rozrabiali, ale potem się uspokoili, zupełnie jakby na kogoś czekali.
- Tak zdecydowanie jakaś dywersja.
- Zgarnęli kogoś? - spokojny głos z pewnością należał do starszego mężczyzny, pozostałych dwóch rozmówców było zdecydowanie młodszych.
- Podobno jakąś babkę, gościu zwiał.
- Nie zazdroszczę jej, jak dorwą się do niej śledczy... - niepodpowiedziane zdanie zawisło w powietrzu. Młody najwyraźniej nie pochwalał walki z kobietami.
- Tak, to skurwysyny pierwszej wody.
Ostatnie zdanie usłyszeli już całkiem wyraźnie bo mijali szybkim krokiem otwarte drzwi. Udało się już byli na ostatniej prostej.
- Co do licha... Hej ty stój.
Ayle zatrzymał się jak zamrożony a potem obejrzał się nerwowo. Jego oczom ukazał się postawny acz siwy mężczyzna w mundurze z jakimiś nieznanymi mu pagonami. Na wszelki wypadek wyprężył się służbiście. Kątem oka spostrzegł blaster w kaburze na biodrze. Z pewnością gość nie był szeregowym strażnikiem, zarówno mundur jak i wyposażenie wyglądały na wojskowe a nie policyjne.
- Ocho... - dobiegło z koszar. - chodź popatrzeć...
- Co to ma być za fuszerka, Kim jest ta kobieta i co ona tu robi. I lepiej żeby to była twoja kochanka bo jak się dowiem że tak prowadzisz aresztanta to nogi z dupy powyrywam. Co mówi procedura w dupę jebany żółtodziób!
Mężczyzna zbliżał się do nich, agentka ukryła się za plecami Ayle ściskając w ręku zabójczy but. Z wnętrza pokoju rozległ się odgłos odsuwanego krzesła. Najwyraźniej młodzi chcieli się ponapawać soczystym opierdolem który za chwilę zbierze ich kolega.
-powiedz tylko słowo, - wyszeptała mu do ucha.

[Ayle Dara]

Całkiem przypadkiem usłyszany dialog zdołał zaciekawić Zeltrona. Dostarczał on sporej dawki informacji na temat pomagającej im dwójki. Mężczyzna, który zresztą uciekł, mało go obchodził. Nawet nie miał okazji go poznać. Do kobiety również nie zdołał się jakoś specjalnie przywiązać. Odbyli raptem dwie rozmowy, jeśli liczyć również serię instrukcji jakie usłyszał w limuzynie. Z drugiej strony, uratowanie jej tyłka przed śledczymi mogło nieść sporo korzyści. Ayle miał przeczucie, że Elina nie żywiła do niego zaufania, lecz korzystała z jego pomocy z braku innej alternatywy. Taka, z pozoru heroiczna i bezinteresowna pomoc, mogła to zaufanie zbudować i jednocześnie zapewnić mu całkiem solidny kontakt (oraz sojusznika) wewnątrz ISB. Ale...
Przemytnik nie wiedział ani gdzie się znajduje, ani nie miał ochoty nadkładać drogi. Każda dodatkowa minuta w budynku zmniejszała szansę na sukces. Idąc tym tropem, nie zatrzymał się, aby podsłuchać resztę rozmowy. Ta decyzja nie należała niestety do niego. Na słowa (najprawdopodobniej) oficera wyprostował się momentalnie.
— Kurwa mać. Trzeba ją było skuć w kajdanki — pomyślał momentalnie Ayle. Popełnił błąd, z którego musiał momentalnie wybrnąć. Był to idealny moment, aby zabłysnąć szeroką gamą umiejętności, którą tak często się chwalił. Bez zastanowienia pozwolił, aby feromony wypełniły powietrze. Bez ich pomocy mógł co najwyżej pomarzyć, że starszy mężczyzna po prostu pozwoli im kontynuować "zwiedzanie".
Zeltron poczekał, aż mężczyzna zbliży się do nich bardziej. Uśmiechnął się nerwowo. Starał się przeciągać chwilę, dać feromonom szansę na otumanienie rozmówcy. Nie mógł jednak tak stać całą wieczność. Musiał obrać jakąś taktykę i wyłgać się z tej sytuacji.
— Cóż... ekhm... — zaczął, w miarę możliwości odgrywając nieco onieśmielonego i zdenerwowanego. Delikatnie objął Mayę w talii, przyciągając ją bliżej siebie. A skoro zdecydował się na taki krok, musiał iść już w zaparte.
— W koszarach można się poczuć nieco... samotnie. Zwłaszcza, jak w domu czeka taka dziewczyna... — jego wzrok spoczął na chwilę na blondynce. Ayle liczył, że oficer zrobi to samo i wykaże chociaż trochę zrozumienia — A że akurat była ta cała impreza, ja mam akurat trochę przerwy... to pomyślałem, że może... ekhm, znajdziemy sobie jakieś ciche miejsce. Na kilka minut.

[Mistrz Gry]

Wyraz gniewu na twarzy mężczyzny powoli znikał w miarę jak chemia otumaniała mu mózg. Obnażone zęby zniknęły pod wykrzywionymi w lekkim półuśmiechu wargami, źrenice odzyskały naturalny wygląd a tembr głosu mężczyzny zmienił się. Weteran podszedł do chłopaka i zaczął go zdrowo opierdzielać.
- Jak to z dupa do więzienia? Oszalałeś, czy co? To ściśle strzeżona strefa. Na amory się zebrało! Cymbał nie strażnik.
Mężczyzna mówił dużo ale język jego ciała nie wskazywał na agresję, raczej besztanie. Z pewnością feromony weszły bardzo mocno. Tylko, że nie zadziałały wyłącznie na niego. Ayle nie przewidział reakcji swojej towarzyszki. Kiedy tylko ją objął poczuł gorąco ciała i przyspieszone bicie serca. No tak, przynajmniej nie będzie musiała udawać. Roziskrzone oczy, pełne spragnione pocałunku usta, i para szpilek w dłoniach wymierzonych obcasami prosto w pierś starszego mężczyzny. Agentka przylgnęła całym ciałem do swojego towarzysza, budząc tym słuszną zazdrość w sercach pozostałych mężczyzn.
- Nie no, stary nigdy nie był tak wyrozumiały,
- Ale zobacz na tą laskę, zaraz na podłodze będzie kałuża.
- Nie usprawiedliwia to ryzyka i wciągania cywilów do zastrzeżonej strefy.
- Zazdrościsz bo koło takiej sztuki to stałeś najbliżej jak ochraniałeś pokaz modelek.
- Spierdalaj...
Młodsi mężczyźni skupili się na zachowaniu blond piękności, nie mogąc oderwać oczu od napalonej agentki. Weteran tymczasem skończył perorować i złapał Zeltrona za ramię i delikatnie pociągnął by zaprowadzić go gdzieś w kierunku koszar. Śmiercionośne obuwie celowało niemal z przyłożenia w pierś mężczyzny. Jeżeli zwolni spust jego los jest przesądzony, tylko co z pozostałą dwójką przyglądających się wojaków. Ayle musiał myśleć bardzo szybko i to za dwoje, bowiem jego towarzyszka chwilowo wykazywała brak kontroli nad swoimi odruchami.

[Ayle Dara]

Ayle bardzo szybko uświadomił sobie, że przekombinował. Trzeba było rozegrać to w najprostszy możliwy sposób, zgodnie z planem. Udać żółtodzioba, który pierwszy raz prowadzi więźnia. Jakoś by to przeszło. Przeklął samego siebie w duchu za swoje pozerstwo. Z jednego kłopotu narodziły się trzy. Starszy oficer, dwójka strażników i rozpalona do czerwoności kobieta, dodatkowo uzbrojona w zabójcze szpilki. Jak tutaj naprawić swój błąd? I od czego zacząć?
Zeltron obejrzał się nerwowo przez ramię. Krok pierwszy, uspokoić chociaż na minutę kobietę. Gdyby powstrzymał ją od pociągnięcia spustu, wciąż mogli wydostać się bez wszczynania niepotrzebnego alarmu.
– Poczekaj tu na mnie chwilę! Zaraz wrócę! Nigdzie nie idź. I nie rób nic głupiego. Najlepiej nic nie rób – zwrócił się do agentki, wyraźnie akcentując słowa. Brzmiało to najpewniej głupio, a on sam mało przekonująco, lecz nie widział innego wyjścia. Mógł co prawda pozwolić jej zastrzelić weterana i rzucić się na pozostałą dwójkę, lecz miał w głowie plan nieco bardziej finezyjny. Istniało ryzyko, że znów przekombinował. Cały pomysł mógł obrócić się przeciwko niemu. Pozwolił mężczyźnie odciągnąć się w kierunku koszarów, przez cały czas zerkając przez ramię na kobietę, sprawdzając czy nie poniosły jej emocje. W międzyczasie zacisnął rękę na paralizatorze. Gdy tylko odeszli dostatecznie daleko, jedną ręką sięgnął do ust faceta, aby zagłuszyć ewentualny krzyk, zaś drugą przyłożył mu do ciała paralizator. Nie chciał go po prostu obezwładnić, to mogło być zbyt mało. Pragnął go wyłączyć z gry na jak najdłużej.

[Mistrz Gry]

Wstrząs przeszył ciało weterana a jego zaskoczone oczy przez ułamek sekundy patrzyły wprost w oczy zeltrona zanim znalazły schronienie uciekając pod czaszkę. Solidny ładunek którym Ayle potraktował mężczyznę z pewnością wyłączy go na dłużej. Tylko co teraz, za plecami miał śmiertelnie groźną agentkę, w ramionach ogluszonego weterana zaś przed sobą dwóch zdezorientowanych najemników zapewne zaskoczonych dziwnym zachowaniem "starego" lada moment zaczną coś podejrzewać a wtedy... Zeltron musiał działać niezwykle szybko, po niewątpliwym sukcesie pierwszej części planu powinna nastąpić kulminacja i już będzie można świętować sukces...

[Ayle Dara]

Krok pierwszy udało się zakończyć bez zbędnych komplikacji. Mimo to Zeltron nie odważył się chociażby uśmiechnąć. Uporał się z jednym problemem, lecz wciąż wiele rzeczy mogło pójść źle. Agentka stanowiła bombę, która mogła wypalić w najmniej odpowiednim momencie. Aby uniknąć eksplozji, musiał najpierw usunąć z pola rażenia pozostałych strażników.
Pośpiesznie schował paralizator na swoje miejsce. Starając się wspiąć na wyżyny swoich zdolności aktorskich, wepchnął na swoją twarz spanikowany wyraz twarzy. Przytrzymał nieprzytomnego oficera, powstrzymując jego wiotkie ciało przed zderzeniem z podłogą.
– Ch... chłopaki... – wyrzucił z siebie, kierując słowa w stronę pozostałej dwójki – Stary ma chyba zawał. Albo jakiś kurwa atak, nie wiem! – spojrzał na nich, ciągnąc swoją grę. Miał nadzieję, że nie zaczną analizować sytuacji, tylko ruszą mu pomóc.
– Weźcie go do koszar i gdzieś połóżcie, my polecimy po pomoc! – dodał na koniec, wypowiadając całe zdanie na jednym oddechu.

[Mistrz Gry]

- Dawaj go tu!
- Znowu mu pizgnął rozrusznik, sprawdź tętno
Mężczyźni rzucili się ratować swojego przełożonego niemal wyrywając go z rąk Zeltrona. Szybko rozpieli mu koszulę i przystąpili do akcji reanimacyjnej. Zupełnie ignorując kobietę i Ayle’go. Ten ostatni poczuł się w obowiązku do wezwania pomocy, chwycił więc za rękę swoją towarzyszkę i oboje pomknęli do windy. Stojąc w środku Ayle mógł uspokoić emocje i zastanowić się co dalej. Strażnicy połapią się co się stało najpóźniej w momencie gdy ich szef się obudzi. Raczej ma przechlapane w przypadku złapania. Problem może stanowić też przytulona do niego agentka. Nie żeby była odpychająca czy coś, lecz przecież mieli zadanie do wykonania. Winda zatrzymała się i rozsunięte drzwi ukazały trzy odnogi korytarza. Na końcu jednej majaczyło jakieś biurko, dwie pozostałe wyglądały jak zwyczajne korytarze w biurowcu. Czyste i pełne drzwi. Z tego co zdołał zapamiętać z planu, za biurkiem powinna być strzeżona strefa więzienna. Drzwi to apartamenty mieszkalne. Jak do tej pory nie słyszał wyjącego alarmu zatem strażnicy najwyraźniej nie ocucili szefa. Nie oznaczało to jednak, że mogą siedzieć w windzie bez końca.

[Ayle Dara]

Kiedy znalazł się w windzie, oparł się o ścianę. Kilka głębokich oddechów na uspokojenie, pozwalających emocjom opaść. Nie spodziewał się, aby jego towarzyszka doszła do podobnych wniosków. Wyglądała na niezdatną do samodzielnego, trzeźwego myślenia.
– Trochę przesadziłem z tymi feromonami...– przeszło mu przez myśl. Uporał się z jednym problemem, czas było zająć się kolejnym. Uprzednio sprawdzając, czy do zestawu z kajdankami dołączono klucze, zakuł ręce kobiety za jej plecami.
– Przykro mi, złotko, ale tak będzie nam obu łatwiej. Chociaż, patrząc na twój obecny stan, może ci się to nawet spodobać. – Zdecydowanym ruchem "odkleił" od siebie kobietę, prowadząc ją przed sobą. Pozostało mu przebrnięcie przez blok więzienny, dotarcie do starszej pary... i jakimś cudem wyciągnięcie ich z budynku.
Nie był w stanie wpaść na żaden poważniejszy plan. W głowie kołatały mu strzępki pomysłów, które w żaden sposób nie układały się w logiczną całość. Był skazany na improwizację i myślenie krótkoterminowe. Na sam początek zaprzestał rozrzucania feromonów na prawo i lewo, w nadziei, że blondynka otrzeźwieje nim dotrą do celu. Krok drugi, minąć biurko. Spodziewał się tam jakiejś kontroli, kolejnego oficera z mnóstwem pytań, na które nie miał odpowiedzi. Zbliżając się do biurka zwolnił zatem. Przybrał na twarz przyjemny uśmiech i od razu zaczął kombinować nad kolejną historyjką.

[Mistrz Gry]

Miał rację, nie cierpiał mieć racji. Dziewczynie wyraźnie się spodobało, i nawet obniżenie poziomu feromonów niewiele pomogło. Dlatego też gdy dociągnął ją do biurka strażnika, ten miał spory problem z zachowaniem powagi. Skuta agentka desperacko próbowała wsadzić Zeltronowi język w ucho, a sygnały wysyłane przez jej ciało były jednoznaczne. Siedzący przy biurku strażnik pochylił się by ukryć uśmiech podstępnie wypełzający na gębę. Dziewczyna była niebrzydka ale Zeltroński strażnik nie wyglądał na zachwyconego.
- Z góry?
- Tak.
- Ta co rozrabiała na imprezie? Po cholerę ją tu przywlokłeś zamiast wywalić z budynku. Nie wygląda na szczególnie niebezpieczną.
Ayle zasłonił ręką ucho będące celem napaści Agentki, nie miał pojęcia co opętało tą kobietę. Gest ten nie uszedł uwadze strażnika. Znad biurka dobiegł stłumiony chichot.
- Dobra, cela 245 jest wolna, zaraz za tymi staruszkami, tylko ją zaknebluj czy co żebyś dziadków nie zgorszył. Jak skończysz daj znać. Powiem chłopakom, że jest chętna panienka. Nie mamy tu za wielu rozrywek.

Bramka otworzyła się z bzyczeniem a Ayle niewiele myśląc przepchnął przez nią agentkę. Poświęcenie kobiety z pewnością ułatwiło by mu wyciągnięcie rodziców Reese. Z drugiej strony czy jego sumienie, pozwoli mu na taki czyn.

[Ayle Dara]

– Sprawdzę przy okazji co u starych – rzucił jeszcze od niechcenia, samemu przeciskając się przez bramkę. Los sam podsuwał mu kolejne rozwiązania, za co był mu wdzięczny. Strażnik nie zadawał niewygodnych pytań, mało tego — posłał go praktycznie w kierunku poszukiwanej celi. Kolejny problem z jego listy rozwiązał się sam.
Do pełni szczęścia brakowało mu jednak całkiem sporo. Niepokojące było chociażby zachowanie blondynki. Ayle przywykł, że efekt feromonów z czasem słabł, a zachowanie ofiary wracało do względnej normalności. Tymczasem, z każdą chwilą kobieta postępowała coraz bardziej zuchwale. Przemytnik obawiał się, że przesadził z feromonami. Błąd ten mógł zemścić się na nim w najmniej odpowiednim momencie.
Cela 245, pomyślał Zeltron. Wystarczyło umieścić tam agentkę i zatrzasnąć za nią drzwi. Banalne i skuteczne. Za tą decyzją przemawiały wszystkie argumenty. Ułatwiłoby mu to ewakuację. Bez kobiety, swoistej kuli u nogi, mógłby działać dużo sprawniej. Lojaliści najpewniej zakończyliby jej żywot, po mniej lub bardziej wyczerpujących torturach. Był to jakiś sposób na pozbycie się imperialnej agentki. Z punktu widzenia rebelii, pozbyłby się po prostu kolejnego przeciwnika ich idei.
Idei, która w gruncie rzeczy była hazardziście obca. Nie robił tego, co robił z pobudek moralnych. Nie zależało mu na obaleniu imperium za wszelką cenę. Nie szukał odkupienia, nie pragnął odmienić świata ani życia ludzi na lepsze. Do kupca Fenna przywiodła go potrzeba przygody oraz spora doza przypadku. Jego sumienie zaczęło protestować. Nie był to być może najlepszy moment na rozterki moralne, lecz z pewnością ostatni. Świętoszkiem nigdy nie był — kradł, przemycał, oszukiwał, kłamał. Nie przejmował się tym. Wręcz przeciwnie, bawiło go to. Mimo to, nie czuł się mordercą. Doprowadził co prawda do śmierci kilku osób, ale zawsze był ku temu jakiś sensowny powód. Samoobrona, walka o życie, nieumyślne działanie.
Gdzieś w głębi duszy próbował podobny motyw odnaleźć. Sensowne wytłumaczenie, które pozwoliłoby mu porzucić Milenę. A jednak, nie potrafił. Nie miał gwarancji, że dziewczyna jest złym człowiekiem. W gruncie rzeczy, mogła nie różnić się ani trochę od przeciętnego rebelianta. Miała swoje ideały, swoje wartości i pragnęła je chronić jak najlepiej potrafiła. Zeltron podjął swoją decyzję.
– Posłuchaj mnie uważnie – zaczął, zatrzymując ją, gdy tylko znaleźli się względnie daleko od poprzedniego strażnika. Ayle miał głęboką nadzieję, że mózg kobiety jest chociaż w najmniejszym procencie sprawny i że zrozumie sens jego słów – Bądź grzeczną dziewczynką i zachowuj się. Musimy dotrzeć na statek. Tam przywiążę cię do łóżka i się tobą zajmę. Musisz wytrzymać jeszcze kilka, kilkanaście minut. Co ty na to?
Nie oczekiwał odpowiedzi, a tym bardziej jakiejś sensownej reakcji. Ruszył dalej, w kierunku celi 325. Popychał przed sobą kobietę, gotów zareagować gdyby ta postanowiła szaleć. W ramach środków, odebrał jej również zabójcze szpilki. Wolał wyglądać podejrzanie, niż skończyć z dziurą w brzuchu.

[Mistrz Gry]

Szlachetne czyny zwykle komplikują życie, pomyślał Ayle spogladając za róg i błyskawicznie chowając głowę. Dwa strzały z blastera przemknęły obok miejsca w którym jeszcze niedawno znajdowało się jego oko. Odpowiedział ogniem ze zdobycznego blastera. Milena kończyła obejście drzwi, na jej nadgarstku nadal wisiały kajdanki, druga bransoletka zapięta była dookoła zabójczego buta. Dawka adrenaliny wywołanej strzelaniną pomogła jej nieco otrząsnąć się spod wpływu feromonów Aylego w każdym razie na tyle by włączyć się do akcji gdy tego najbardziej potrzebował. Wejście do środka i uwolnienie rodziców Reese nie zajęło mu wiele czasu, zwłaszcza, że nie przyznał im się, że nie ma najmniejszego planu ewakuacji. Wystarczyła informacja że to Kyle go przysłał. Później było tylko gorzej. W windzie rozległ się alarm, a gdy biegli korytarzem wpadli na uzbrojonego strażnika. Ayle potraktował go z buta. Zwiększając swój arsenał o blaster. Imperialna agentka raczyła wyrazić niezadowolenie z powodu kajdanek. Ayle czuł przez skórę, że czeka go dość nieprzyjemna rozmowa.
- Nie zatrzymam ich długo.
- Robię co mogę, te systemy nie są...
Drzwi otworzyły się z sykiem pokazując drogę na korytarz prowadzący do jednego z rozmieszczonych w olbrzymim budynku hangarów. Miał on raptem dwadzieścia metrów, lecz dla dwójki ludzi którzy na setkę mieli nieco ponad minutę nie było to łatwe wyzwanie. Kolejna para boltów pomknęła w stronę oblegających ochroniarzy. Sytuacja wydawała się patowa. Tak długo jak Ayle blokował korytarz nie mogli się zbliżyć, chyba że ściągną kogoś w ciężkim pancerzu. Czas płynął nieubłaganie i z pewnością nie działał na korzyść czerwonoskórego.

[Ayle Dara]

Tak blisko, a tak daleko. Tradycyjnie Ayle nie miał żadnego planu i tradycyjnie przyszło mu tego pożałować. Posłał w kierunku strażników kolejną wiązkę z blastera, robiąc to raczej na ślepo. Nie miał zbyt wiele czasu na wycelowanie.
Zeltron rzucił kątem oka na świeżo otwarty korytarz. Opcji nie było wiele. Tak naprawdę, czerwonoskóry widział tylko jedną. Liczne niewiadome sprawiały jednak, że przestał się czuć pewnie. Mimo to, nie zawahał się. Każda stracona sekunda przybliżała go jedynie do śmierci.
– Weź starych i ukradnij coś szybkiego! Ja przytrzymam tych tutaj tak długo jak mogę, a jak zrobi się gorąco to spieprzę do was! – rzucił do Mileny. Z góry założył, że agentka zna się na kradzieży statków — z drzwiami poradziła sobie w końcu całkiem nieźle. Ayle doskonale wiedział, że niezliczona ilość scenariuszy prowadziła do ich porażki. Mogli natknąć się w hangarze na jakiegoś strażnika, który pociągnąłby za spust w odpowiednim momencie. Ayle'a mogli dopaść strażnicy lub blondynka mogła uznać, że nie jest jej potrzebny i odlecieć bez niego.
Raczej pozbawiony większego optymizmu, kontynuował swój ostrzał, praktykując swego rodzaju ogień zaporowy. Pozostało mu mieć nadzieję, że pozostało trójka zagęści ruchy oraz nie pozostawi go na pastwę losu.