Ooo tak. Zaahr dobrze to rozegrał. Znaczki symbolizujące zagrożenie i pantorańskie napisy na tej skrzynce musiały zrobić wrażenie, o tyle o ile jeszcze go nie skuli, o tyle musiał wymyślić teraz coś na prawdę mocnego, żeby go tak po prostu nie zamknęli po wymianie kilku zdać z gościem co zarządza tym wszystkim. Musiał próbować się z nimi dogadać.
Wsiedli od razu do małej jednostki transportowej. Ekskluzywny transporter. Statek nie miał hipernapędu. Nie potrzebował. Jego celem było dowiezienie gościa w najlepszych warunkach bezpośrednio do głównego prezesa. Tak mu się wydawało, że do głównego prezesa. Tymczasem wylądował na jakimś wielkim poligonie, gdzie korporacja musiała posiadać swoje siły militarne. Dawno nie był w bazie wojskowej, ale Ci chłopcy widać lubili dobre wyposażenie. Mizerny posterunek na Tatooine nie imał się do tej bazy. Liczne ogromne hangary, ciągłe patrole, setki hektarów zabudowań i kompleksów, gdzie z pewnością był schowany wszelaki sprzęt militarny. A pośrodku sztab wojskowy korporacji z prywatnym lądowiskiem dla dopasowanych statków, na dachu.
Zaahr niechętnie pożegnał się z luksusami lotu statkiem. Mógł się poczęstować tam świeżymi owocami, chrupnąć jakąś mięsną przystawkę i napić się dwudziestoletniego wina. Istna poezja. I to wszystko na miękkim siedzisku pasażera, podane przez piękną zmysłową zeltronkę. Wystrój statku też przyprawił devaronina w lepszy nastrój. Złote gzymsy ozdabiały obite ciemnym drewnem ściany pomieszczenia pasażerskiego, do tego ładna o szerokich liściach palemka i oczekująca stewardessa na polecenia. Sprawy znów zaczęły wyglądać tak jak powinny. Szkoda tylko, że dwóch strażników psuło zamysł koncepcji, do tego ewidentnie nie chcieli z nim rozmawiać.
Dwójka żołnierzy nie spuszczała go z oka. Zaprowadzili go w głąb betonowego sztabu. Znowu surowe pomieszczenia. Zaahr miał słuszne wrażenie, że bazy wojskowe zawsze wyglądały tak samo. Zimny metal, beton i szkło, na przemian w różnych proporcjach oraz zapach kurzu, bo coś co mogło wydzielać przyjemny zapach oczywiście się tutaj nie znajdowało. Chociaż stroje wojskowych miały nieco sztucznego korporacyjnego uśmiechu do zaoferowania. Prawie jak u Czerka. W końcu stanęli naprzeciwko drzwi o numerze 1421A. Tedd otworzył drzwi, a w nozdrza devaroniana uderzył świeży zapach mięty oraz drewna. Drewniane biurko i gabloty z przeróżnymi rzeczami zajmowały przestrzeń pomieszczenia. Białe ściany, ciemne panele i kilka donic z wybujałymi roślinami wykańczały pokój. Za biurkiem siedział neimoidian w złotej czapce, przeglądał coś na dużym holoprojektorze postawionym na biurku. Ciężko było odczytać jego wyraz twarzy, ale nieco ożył widząc gości. Dwójka żołnierzy stanęła przy drzwiach, a Zaahr zrobił kilka kroków do przodu.
- pan Zaahr Dromrahk. Poszukiwany przez Czerka, we własnej osobie - obślizgły uśmiech zagościł na twarzy obcego. Rozmowa widać zaczęła mu sprawiać przyjemność. Sięgnął za szklankę i popił drinka z miętą.
- nazywam się Zog Glaglog, prezes Instytutu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Chłopaki dajcie mu krzesło. Porozmawiamy sobie - Tedd podszedł i dosunął mu krzesło, które stało obok gabloty.
- i nalejcie mu jakiejś whiskey. Tak, może być koreliańska - i tak oto Zaahr zasiadł ze szklanką bursztynowego napoju. Rozmówca nadal ciągnął monolog.
- dostarczyłeś nam dwa prezenty, nie powiem Zaahr. Pierwsze, to sekretny pakunek Scentix, a drugie to siebie, za którego Czerka wystawiła okrągłą sumkę - Neimoidian zarechotał, zadowolony z sytuacji
- jak możemy się odwdzięczyć? - zapytał rozbawiony, obracając szklankę, jakby się nią bawił.
