Astarith szybko odkryła, że ciężko parać się jakimkolwiek zawodem spod ciemnej gwiazdy i jednocześnie próbować rzucić, a przynajmniej skrajnie ograniczyć picie. Gdzie zawsze chcieli spotykać się zleceniodawcy, informatorzy, kumple po fachu? No właśnie - w byle obskurnej spelunie. Tam, pomimo nędznych okoliczności przyrody, leczyli kompleksy i udawali, że indywiduami są nieprzyzwoicie wręcz wyrafinowanymi, zamawiając kolorowe, cuchnące na cały stolik specyfików o nazwach takich jaki Wookie-wango, Zabity Jedi, Fotonowe Misterium Mocy i tak dalej, i tym podobne. Nie do wytrzymania.
Ona zawsze, bez wyjątku, kazała polewać sobie gin z tonikiem, sullustański, którego najbardziej ze wszystkich alkoholi nie cierpiała; takie zagranie eliminowało ryzyko, że łowczyni powróci do starych nawyków i spije się pod stół, jak to onegdaj często bywało. Kazałaby podawać sobie wodę, lecz, niestety, czyniąc tak, zapewne w tempie ekspresowym straciłaby wszelki szacunek przestępczego podziemia. Takie były zasady. Niesprawiedliwe, tym niemniej - zasady.
Ariel's Breath przynajmniej dawało radę przeboleć. Porządnych burd rozpoczynało się tutaj co prawda niewiele, ale za to było głośno, kolorowo i, nie licząc okazyjnej kałuży wymiocin, naprawdę czysto. Muzyka wspaniale tłukła po uszach, a jak ktoś znudził się gapieniem na tańczących w jej rytm imprezowiczów, mógł poobserwować wyginające się w przeźroczystych boksach modelki. Kobiety starannie wyselekcjonowali lokalni łowców talentów, i to bynajmniej nie ze względu na olśniewające cechy ich charakterów.
Tyłki, sformułowała myśl po dłuższej zadumie Rith. Przez te fascynujące tyłki je najpewniej wybrano.
Rauss ewentualnie wyrwała się z transu i zasiadła przy zarezerwowanym wcześniej stoliku, przy trzecim z barów, w możliwie najcichszym zakątku lokalu. Wyciągnęła cyfronotes, zerknęła na wskaźnik czasu. Do pojawienia się kontaktu miała jeszcze dziesięć minut. Spojrzała na gin, skrzywiła się. Odsunęła go wraz z podstawką na środek blatu.
