Rosły zabrak zdążył już przywyknąć do często rozbrajania, toteż i to nie zrobiło na nim wielkiego wrażenia, podobnie jak obskurne pomieszczenia przez które przechodził, na wszystko był absolutnie obojętny. Dość szybko jednak znalazł się ponownie na świeżym powietrzu: poligon z pojazdami bojowymi, mają rozmach. Idąc ku liderowi miał okazje oglądać trening, szybko zorientował się, że przyuczają się tam raczej średnio - zaawansowane istoty. Był już na tyle blisko, że słyszał każde słowo ważki, zatrzymał się i wyczekał dopóki tamten nie skończył. W końcu znalazł się oko w oko ze swoim celem. Ważka wyglądał z postawy na bardzo pewnego siebie, ważniejsze jednak działo się w jego oczach: buta, mówiąca, że jeśli propozycja zabraka szybko mu się nie spodoba, nie będzie chciał z nim dłużej rozmawiać. Lata zleceń nauczyły Tukina odczytywania ludzkich zachowań, toteż szybko zrozumiał z kim ma do czynienia: typ z przerostem ambicji, któremu do tej pory się udawało, do tej pory.
- Nie jesteśmy na ty.
Zabrak powolnym ruchem obejrzał go od stóp do głowy, jego buńczuczna postawa podsunęła Rothesculowi pewien pomysł, przy okazji miał nadzieje, że swoim wyważonym zachowaniem zbił go trochę z tropu.
- Nie masz powodu, bo ci go jeszcze nie dałem. Masz tu całkiem niezłe zaplecze.
Zabrak rozłożył ręce wskazując ogół terenu, na którym byli.
- Jesteś człowiekiem biznesu, ale z tego co widzę, to też i czynu. Znajdujemy się na placu treningowym, a tobie na pewno znudziło się ciągłe musztrowanie i chętnie sam rozprostowałbym kości, tylko brakuje Ci godnego przeciwnika? Oto jestem, a jeśli nie wierzysz, to przynajmniej zbijesz ryj temu, który zabrał Ci twój cenny czas i zrobisz to dodatkowo na oczach twoich ludzi.
Zabrak był niemal pewien, że ważka się zgodzi, wyglądał na takiego, ale wolał nie ryzykować. Zbliżył się do jeszcze niedawno oglądającej walkę grupę istot.
- Słuchajcie, kto chce by wasz szefu zademonstrował na mnie, to czego co dzień was uczył?
Tak jak się spodziewał, propozycja spotkała się ze sporym aplauzem i na chwilę na placu zrobiło się głośno. Rothescul w międzyczasie przechadzał się między ważką, a ową grupą.
- A jeśli nie, to podejmę się każdego z was. Jak wygrasz to z miejsca wypłacam 10 tys kredytów. Jeśli przegrasz, nic nie tracisz, poza znacznymi obrażeniami na ciele, oczywiście.
Tukin znał mentalność tłumu, umiał też przemawiać, spersonalizował mowę, by każdemu z najemników, wydawało się, że mówi akurat do niego. Byli tak ustawieni, że mógł co chwila przebiegać z ich jednego końca do drugiego. Mimo wszystko nikt się nie odezwał. Nie byli widocznie głupi, coś musiało ich tchnąć, zbyt łatwy interes. Zaczęli nieufnie spoglądać na zabraka.
- Możecie dwójkami, kwotą podzielicie się po połowie.
Tak na prawdę Tukin nie chciał walczyć z żadnym najemników, tylko sprowokować ważkę, do niego też się obrócił.
- To jak kurwa, robimy interes? Jak wygram mówisz mi co chce usłyszeć, jak przegram, to cacko jest twoje.
W tym momencie z kiesy zabraka wyskoczył malutki kryształ, zamknięty w szklanym pojemniku. Był cenny, ten kto się znał na kryształach, a za takiego wziął zabrak ważkę, dojrzy jego wartość.
- Albo o kredyty. Ale o czym ja mówię, walczymy tu o honor, kasa jest tylko dodatkiem, nie?
Na twarzy zabraka zagościł szczery, złowrogi uśmiech, zdecydowanie przebijający ten, który sprezentował mu ważka. Nieco się do niego ponownie przybliżył, niemrawym ruchem zdejmując swe metalowe naramienniki.
- No chyba, że się boisz, albo nie chcesz ośmieszyć, czy co tam innego wymyślisz, by się usprawiedliwić. Wtedy mogę ci po prostu zapłacić, albo zrobić coś dla ciebie. Tak czy inaczej uzyskam te informacje i uzyskam je od ciebie, możesz być pewny.
Jakkolwiek cała rozmowa mogła być odczytana jako zwykły monolog, tak ostatnie słowa były na tyle dosadne i ostre, że nie pozostawiały złudzeń, łowca nagród, znajdzie sposób, by nie wyjść stąd bez informacji, jednak miał aktualnie dość ograniczone pole manewru, jeśli chodzi o przemoc, z jednej strony potężna obstawa, z drugiej zabrany sprzęt, toteż najbardziej liczył na to, że ważka podejmie rękawice, albo mu za nie zapłaci. Spojrzał za siebie, patrząc, czy nie znalazł się odważny na niego, kątem oka obserwując zachowanie ważki.
