Pobyt w celi trwał ileś dni. Dawali jej mało pić i prawie w ogóle jeść. Siedziała w ciemnym pomieszczeniu tracąc rachubę czasu. Skąpy pokarm dostawał się w nieregularnych odstępach czasu przez malutką szufladę wychodzącą z grubych szczelnych drzwi. W celi dwa na dwa, był betonowy podest, który miał robić za łóżko oraz dziura w podłodze o średnicy pięści, co miało robić za wychodek. Nic więcej.
W końcu wybił moment, kiedy to weszli szturmowcy. Światło było oślepiające. Jednakże chwile potem znów nastała ciemność, poprzedzona odgłosem wystrzału, a następnie bólem.
Obudziła się w jakiejś drewnianej skrzyni z dziurkami od góry, zamknięta niczym zwierz, siedziała zgarbiona, nie mogąc się w pełni wyprostować. Nie wiedziała gdzie jest. Do skrzyni podchodziły różne istoty, mówiące w jakimś języku którego nie znała... Gnębili ją, naśmiewali się. "Karmili ją, wlewając raz wodę, raz płyn odżywczy śmiejąc się z Togrutanki, jak walczy z głodem, starając się uchwycić każdą kroplę.
Jeden był szczególnie dokuczliwy. Rattataki lubił przez otwory w skrzyni przeciskać metalowy pręt pod napięciem, tak by posłuchać wicie się i wrzaski cierpiącej.
Czas mijał... Pewnego razu jednak usłyszała grom, który zatrząsł skrzynią w której siedziała. Następnie krzyki istot dochodzące z oddali. Odgłosy strzałów z broni blasterowej. Wybuch. Tak przez ileś minut krzyki walki. Potem nastała cisza.
Ktoś w końcu wszedł do ładowni. Dwie postacie. Szli ostrożnie, to mogła określić swoimi zdolnościami. Po chwili usłyszała język, który mogła nareszcie zrozumieć.
- Ładownia czysta szefie. Statek należy do nas. Rozkazy? - był to męski głos pochodzący od prawdopodobnie jakiejś humanoidalnej rasy.
