Content

Broń biała

Miecze świetlne

Miecze świetlne

Postprzez Oto'reekh » 21 Lut 2009, o 06:46

Image


”To oficjalna broń rycerza Jedi. Nie tak ciężka i niezgrabna jak miotacz. Żeby jej używać potrzebne jest coś więcej niż tylko dobre oko. Elegancka broń. A także symbol. Każdy potrafi strzelić z miotacza czy blastera, ale żeby dobrze posługiwać się mieczem świetlnym, trzeba być kimś, kto wyrasta ponad przeciętność.”
- Obi-Wan Kenobi

Zaprojektowana w takim samym stopniu dla elegancji podczas walki jak i dla ceremonii, miecz świetlny, znany także jako miecz laserowy, był charakterystyczną bronią, której obraz nierozerwalnie związany był z mitologią Jedi i Sith. Miecz świetlny stał się synonimem wartości Zakonu Jedi, sprawiedliwości i podtrzymania pokoju w galaktyce i to pomimo wielu wczesnych konfliktów z Sith-ami i upadłymi Jedi.

Ostrze było czystą energią emitowaną z rękojeści, która praktycznie zawsze wykonana była przez swojego użytkownika, aby była dostosowana do jego potrzeb, preferencji i stylu. Ze względu na unikalne wyważenie miecza, które w całości znajdowało się w rękojeści i silne efekty girostatyczne był trudny w obchodzeniu się bez należytego treningu. W rękach eksperta połączonego z Mocą, takiego jak Jedi czy Sith, miecz świetlny cieszył się ogromnym szacunkiem i wzbudzał strach. Posługując się mieczem demonstrowało się swoje niewiarygodne umiejętności i pewność siebie, a także mistrzowską zręczność i połączenie z Mocą.

Historia
W idealnych warunkach Jedi potrzebował wiele miesięcy, aby stworzyć idealną broń, która służyła mu przez całe życie. Kiedy go zbudujesz, miecz świetlny stanie się twoim stałym kompanem, twoim narzędziem, i środkiem, który jest gotowy do obrony.
- Luke Skywalker

Od czasu sformowania Tythonu Jedi po Wojnach Mocy 25,000 BBY, ceremonialna broń została integralną częścią zakonu. Później łącząc zaawansowaną zewnętrzną technologię z rytuałami tworzenia, Jedi nauczyli się „zamrożenia” wiązki lasera, technologi która umożliwiła powstanie miecza świetlnego.

W czasie konfliktu Duinuogwuińskiego w około 15,500 BBY, Zakon studiując technologię energetyczną odniósł sukces, udało im się wynaleźć metodę generowania skoncentrowanej wiązki energii, która tworząc łuk zawracała do swojego źródła, tworząc pierwszy, przenośny, wysoko energetyczny miecz. Te wstępne miecze świetlne były bardzo nie stabilne i nieefektywnie żłopały moc z przyczepionego do paska zasilania; mogły one być wykorzystywane przez krótkie okresy ze względu na przegrzewanie się. Przez te słabostki, pierwsze miecze świetlne nie służyły do niczego więcej niż ceremonii, były rzadko noszone i jeszcze rzadziej używane.

Zawodna stabilność, która trapiła poprzedni projekt broni, została skorygowana przez epoki badań, dzięki czemu w czasie Stu Letniej Ciemności w 7,000 BBY nieporęczna i rzadka broń oblężnicza ustąpiła miejsca bardziej eleganckiemu i powszechniej używanemu mieczowi świetlnemu. Po uporaniu się ze stabilnością, kolejnym problemem było źródło zasilania, broń w dalszym ciągu korzystała z przytwierdzonych do pasa baterii używanych w poprzednich generacjach. Kabel łączący broń z paskiem, ograniczał ruchy Jedi podczas walki i uniemożliwiał wykonanie rzutu mieczem, jednakże, stabilne ostrze zapewniało im ogromną przewagę w starciu bezpośrednim z nawet ciężko uzbrojonym przeciwnikiem.

Dopiero po Wielkiej Nadprzestrzennej Wojnie został stworzony pierwszy nowoczesny miecz. Ograniczający kabel i zewnętrzne źródło zasilania pochodzące ze starych rozwiązań zostało zastąpione przez wewnętrzne zasilanie w czasie Masakry Gank w 4,800 BBY. Zaprezentowany wewnętrzny nadprzewodnik transferował powracającą pętle energii z ujemnie naładowanej apertury przepływu z powrotem do wewnętrznego źródła zasilania. Z tą modyfikacją bateria poświęcała energię jedynie w wypadku przerwania pętli, rozwiązują problem przestarzałego sposobu zasilania.

Po wielkiej Czystce Jedi, miecze świetlne stały się rzadkimi reliktami, cenionymi przez niektórych kolekcjonerów. W czasie epoki Imperium Palpatina, część mieczy trafiła na czarny rynek i były sprzedawane za niewyobrażalne sumy. Powróciły dopiero po utworzeniu Nowego Zakonu Jedi przez Luka Skywalkera i ponownym odkryciu starożytnych holokronów jedi oraz nauk, o których myślano, że bezpowrotnie przepadły.

Po upadku Palpatina i odtworzeniu Jedi, inne grupy wrażliwych na moc takie jak Odrodzeni Desanna czy Uczniowie Ragnosa, masowo produkowali miecze świetlne, aby zdołać uzbroić szybko rosnące szeregi. Kontrastowo Nowi Jedi zostali wierni starym zasadom i rytuałom, używając swojego połączenia z Mocą osobiście konstruowali swoje miecze. Imperialni Rycerze również konstruowali własne miecze świetlne, upewniając się przy tym, że każdy z nich ma identyczny projekt, lecz unikalne właściwości. Te miecze były symbolem postrzegania indywidualności jak coś mniejszego niż Imperium, któremu Rycerze służyli.

Konstrukcja
Kryształ jest sercem ostrza. Serce jest kryształem Jedi. Jedi jest kryształem Mocy. Moc jest ostrzem serca. Wszystkie splecione: kryształ, ostrze, Jedi. Ty jesteś jednym.”
- Luminara Unduli

Rytuał konstrukcji własnego miecza świetlnego, był integralną częścią szkolenia Jedi i nie zawierał się jedynie w umiejętnościach technologicznych, ale także jako bliskie zestrojenie się z Mocą. W czasach Starej Republiki, lodowe jaskinie Ilum służyły jako ceremonialne miejsce w którym Padawni konstruowali własne miecze. W tym i podobnych miejscach Jedi poprzez medytacje i zjednoczenie się z Mocą wybierali odpowiednie dla siebie kryształy ogniskujące, a później montowali w całości swój miecz.

Tradycyjny czas konstrukcji miecza wynosił miesiąc. Wliczało się w to łączenie części, równocześnie poprzez ręce i Moc oraz medytacje nad nasycaniem kryształów. Jedi często spędzał tygodnie nad składaniem wszystkiego w całość, upewniając się, że każda część pasuje perfekcyjnie, oraz, że miecz spełnia wszystkie zakładane parametry i preferencje takie jak: długość, kolor , częstotliwość ostrza itd. Chociaż podczas Wojen Klonów, raporty donosiły, że budowa miecz zajmowała dwa dni.

Rękojeść miecza świetlnego była cylindrycznym stopem, tradycyjnie długim na 25 do 30 centymetrów, jednakże, wygląd oraz wymiarowanie rękojeści różniły się ogromnie w zależności od preferencji i potrzeb jego twórcy. Obudowa rękojeści mieściła w środku złożone komponenty, które tworzyły i kształtowały unikalne ostrze. Wysokiej mocy energia była uwalniana przez serie dodatnio naładowanych soczewek skupiających i aktywatora, objawiając się jako promień energii, który wydłużał się z bazy na wysokość około jednego metra, wtedy tworzył się obwodowy łuk powracający do negatywnie naładowanego pierścienia rozszczepiającego emitera. Nadprzewodnik zamykał pętle doprowadzając przetransformowaną energię z powrotem do wewnętrznego źródła zasilania, gdzie pętla zaczynała się od nowa. Dodając do trzech kryształów skupiających można było manipulować atrybutami miecza, długość miecza i zasilanie było regulowane przy pomocy mechanizmów wbudowanych w rękojeść.

Niezależnie od umiejętności konstruktora miecza, czy był nim świeżo upieczony Padawan, czy doświadczony mistrz lub nawet artysta Jedi, budowa zaczynała się od zgromadzenia potrzebnych komponentów z których budowano broń. Wszystkie miecze posiadały kilka podstawowych elementów:
- uchwyt
- aktywator
- bezpiecznik
- macierz emitera
- soczewki
- zasilanie
- przewodnik
- gniazdo ładowania
- zaczep na pasek
-od jednego do trzech kryształów skupiających
Image

Wile mieczy w rękojeści posiadało sensor nacisku, który wyłączał miecz jeśli został zwolniony. Inne miecze były konstruowane bez tego sensora lub z mechanizmem blokującym, aby ostrze pozostawało aktywne po upuszczeniu lub wyrzuceniu.

Tradycyjnie kryształy były ostatnim poszukiwanym elementem. Były one esencją życiową broni, zapewniały kolor i siłę. Wiele skrupulatności wkładano w wybór ostatniego i najważniejszego elementu miecza .

Ze wszystkimi elementami gotowymi do użycia, rozpoczynał się proces składania miecza w całość. Ponieważ używana technologia byłą dość zawiła i skomplikowana, używano Mocy, aby połączyła elementy na poziomie molekularnym. Mikro manipulacje sprawiały, że projekt zamkniętej pętli działał z prawie perfekcyjną efektywnością.

Dzięki temu, że każdy Jedi tworzył swój miecz osobiście i od podstaw, nie istniały dwa takie same egzemplarze, choć niektórzy Padawani budowali swoje miecze wzorując się na orężu swoich mistrzów na znak szacunku.

Wiedza na temat budowy mieczy świetlnych w większości zniknęła po wykonaniu Rozkazu 66, jednak Luke Skywalker odnalazł zapisy i potrzebne materiały do konstrukcji własnego miecza w chatce Obi-Wana Kenobiego na Tatooine.

Warte odnotowania są nieliczne przypadki stworzenia miecza świetlnego bez ingerencji Jedi czy Sith-ów.

Kryształy
Kryształ miecza świetlnego był określeniem, który opisywał szeroki wachlarz kryształów, klejnotów, kamieni i innych obiektów które były używane podczas budowy miecza świetlnego i były zdolne do ogniskowania.

W sercu każdego miecza znajdował się zestaw kryształów które rezonowały tworząc skuteczne i potężne ostrze. Najbardziej popularne kryształy pochodziły z systemów Adega, Ilum oraz Dantooine (z tak zwanych Krystalicznych Jaskiń), Jedi oraz Sithowie korzystali z różnych rodzajów kryształów emitujących różnorodne barwy, efekty czy unikalne właściwości. Niektóre z tych kryształów potrafiły nawet wzmacniać umiejętności Mocy, swojego użytkownika. Inne kolorowe klejnoty czy diamenty, służyły efektom pryzmatycznym, jednakże nie wszystkie kryształy mieczy świetlnych były faktycznie kryształami. Było mnóstwo wyjątków w których Jedi lub Sith wykorzystywał inny materiał lub substancję zamiast kryształu, na przykład materialne szczątki, rozbite szkło, a nawet specjalną mikro maszynerię.

Przed umieszczeniem kryształu w rękojeści miecza, Jedi lub Sith musiał połączyć się z nim za pomocą Mocy, aby to osiągnąć budowniczy musiał medytować nad kryształami przez wiele dni. Podczas gdy Jedi korzystali z naturalnych kamieni, Sithowie często korzystali z wersji syntetycznych, których wykonanie przy pomocy specjalistycznego osprzętu wymagało intensywnej koncentracji i korzystania z Mocy aby finalny kryształ był wolny od skaz. Ten sposób uzyskiwania kryształu sprawiał, że zarówno kolor jak i właściwości były unikalne.

Około 4,000 BBY kolor ostrza oznaczał specjalizację danego Jedi, niebieski oznaczał Obrońce, który opierał się bardziej na sile fizycznej i walce mieczem. Zielony symbolizował przynależność do Dyplomatów, którzy preferowali zgłębiać tajemnice Mocy i walczyć z ciemną stroną u jej źródła, natomiast żółty oznaczał Strażników, którzy podtrzymywali pokój i przejawiali zrównoważone podejście zarówno do walki jak i nauki.

Ten podział wyszedł z użycia kiedy po latach większość Jedi korzystała z zielonych lub niebieskich kryształów dostarczanych z różnych zakątków galaktyki. Purpurowe, żólte i pomarańczowe kryształy były nadal używane przez niektórych z Jedi aż do samego upadku Zakonu, ale były one dość rzadkim widokiem, który odchodził wraz z kolejnymi generacjami.

Podczas Wielkiej Wojny Sithów, wiele mieczy było budowanych z użyciem Kamieni Kunda, naturalnych formacji geologicznych występujących na planecie Kadril, w miejsce kryształów.
Te kamienie były wykorzystywane w wielu praktycznych zastosowaniach jak medycyna czy komunikacja, jednakże dodane jako jeden z kryształów ogniskujących, tworzyły obszerny promień.

Znane kryształy
Istniało wiele różnorodnych kamieni, minerałów i kryształów, które mogły zostać użyte podczas budowy miecza świetlnego, niektóre klejnoty tworzyły różne efekty i kolory ostrza. Często im bardziej kryształ był niepospolity tym potężniejsze generował efekty.

Adegan
Kathracite
Mephite

Pontite
Ankarres Sapphire
B'nar's Sacrifice

Bane's Heart
Barab ore
Bondar

Compressed energy crystal
Corusca
Luxum

Damind
Dragite
Durindfire

Eralam
Firkrann
Heart of the Guardian

Hurrikaine
Jedi Exile's crystal
Kaiburr

Kasha
Kenobi's Legacy
Krayt dragon pearl

Lambent
Lava crystal
Lorrdian

Luxum
Mantle of the Force
Nextor

Opila
Jenruax
Phond

Qixoni
Rainbow gem
Rubat

Ruusan
Sapith
Sigil

Solari
Stygium
Sunrider's Destiny

Synth-crystal
Upari
Ultima-pearl

Velmorite
Viridian


Znane kolory
Przez milenia Zakon Jedi tworzył kolory ostrza o prawdopodobnie każdym możliwym do wyobrażenia kolorze i odcieniu, jednak po Bitwie o Ruusan, odcienie większości dostępnych kryształów były ograniczone do niebieskiego lub zielonego. Kryształ mógł być również sprężony co powodowało pulsowanie ostrza lub prowadziło do niestabilności miecza.

Rękojeść
Najbardziej powszechne egzemplarze miały około 25-30 centymetrów i używały jeden lub dwa kryształy i najlepiej sprawowały się trzymane oburącz.

Archaiczne miecze świetlne
Archaiczne miecze świetlne, znane także jako protomiecze, były najwcześniejszymi znanymi mieczami świetlnymi. Uchwyt wykonany był najczęściej z solidnego duranium, a kryształy ogniskujące były umieszczane w ręcznie rzeźbionej rękojeści, źródło zasilania znajdowało się na pasku właściciela i łączyło się z mieczem przy pomocy kabla. Dopiero wynalezienie mniejszych źródeł energii pozwoliło pozbyć się ograniczającego kabla i spychając protomiecze w zapomnienie.

Elektrum
Image

Miecz świetlny, którego rękojeść wykonana była z elektrum. Takie wykończenie miecza nadawało mu majestatycznego, wręcz królewskiego wyglądu. Były to miecze zarezerwowane dla najwyższych członków rady Jedi lub potężnych Sithów.

Zakrzywiony miecz świetlny
Image

Zakrzywiony miecz był standardowym rozwiązaniem dla drugiej formy walki mieczem świetlnym, zakrzywienie rękojeści pozwalało na bardziej precyzyjne ruchy i rozsądną elastyczność podczas walki. Zakrzywiony miecz był również wyzwaniem podczas obrony, ponieważ napastnik zadawał ciosy z innych niż zwykle kątów. Był on bardziej skomplikowany i stawał się dużym wyzwaniem dla budowniczego, który musiał odpowiednio ułożyć kryształy. Zakrzywiony kształt wymagał odpowiedniego chwytu, bardziej zbliżony do środka dłoni niż końców palców, umożliwiało to zadawanie silniejszych ciosów zamachowych oraz zmianę kąta natarcia o ledwie cząstki stopni, jednak taka zmiana byłą wystarczająco dezorientująca dla niespodziewającego się przeciwnika.

Niektóre techniki przez wzgląd na kształt miecza były trudniejsze do opanowania, ale inne stawały się dużo bardziej skuteczne . Konstrukcja rękojeści nie ograniczała się tylko do formy II jej zalety podczas walk jeden na jeden przenosiły się również na inne formy wliczając nawet formę V. Niestety największą wadą tego rozwiązania byłą trudność w odbijaniu strzałów blasterowych, a w połączeniu z Makashi praktycznie odsłaniało użytkownika na ostrzał.

Stopień krzywizny w górnej części miecza w relacji z uchwytem stawał się bardzo ważnym czynnikiem. Dolna krzywizna (jeśli występuje) natomiast miała tylko w pływ na rozmieszczenie elementów elektroniki i zasilania, a najczęściej była zwykłym elementem ornamentowym.

Guard Shoto
Image

Guard Shoto znany także jako „świetlna tonfa” była rzadkim rodzajem krótkiego miecza o prostopadłym względem rękojeści uchwytem. Mogła być używana w obu wariantach trzymana zarówno za rękojeść lub prostopadły uchwyt. Gdy była trzymana za uchwyt, wyśmienicie sprawdzała się w blokowaniu innych mieczy świetlnych. Konstrukcja tonfy pozwalała na wiele manewrów bloku, przechwytywania, pchnięcia czy cięcia, w rękach odpowiednio wyszkolonej osoby stawała się śmiertelnie niebezpiecznym narzędziem. Z drugiej strony w rękach nieprzystosowanego do tego typu broni stawała się niebezpieczna zarówno dla napastnika jak i użytkownika.

Ostrze Shoto mogło być skierowane w stronę oponenta wyznaczając kierunek ataku, lub mogło wskazywać za plecy swojego użytkownika, równolegle z linia ręki co ogromnie podnosiło zdolność obrony i umożliwiało na bardzo bliski kontakt z przeciwnikiem.

Warianty ostrza
Treningowy miecz świetlny
Image

Miecze treningowe były słabszymi wersjami mieczy świetlnych używanych przez adeptów Jedi i młodzików.
Dzięki użyciu mieczy treningowych, które podobnie jak normalne miecze wyregulowane na najmniejszą moc, nie przebijały tkanki, służyły do bezpiecznej nauki. Przy kontakcie miecz treningowy wywoływał uczucie bólu i oparzenia, które mogły zostawić po sobie poważne blizny.

Dwufazowy miecz świetlny
Ten typ miecza świetlnego korzystał z kombinacji czterech kryształów ogniskujących, które tworzyły ostrze, które mogło dwukrotnie powiększyć swoją wyjściową długość, przez zwyczajną aktywację. W odróżnieniu od mieczy świetlnych, które często posiadały manualny kontroler emisji ostrza, miecz dwu fazowy, miał przejście skokowe, działające natychmiast, co mogło być elementem zaskoczenia. Dodatkowo ten rodzaj miecza miał regulowaną szerokość ostrza.

Shoto
Shoto lub krótki miecz świetlny posiadał krótsze ostrze, które miało ułatwiać posługiwanie się nim przez użytkownika o niższej posturze. Shoto było często utożsamiane z Nimanem kiedy były użytkowane przez indywidua o normalnej posturze.
Ten typ miecza był też łatwiejszy do opanowania dla niewrażliwych na Moc, z powodu krótszej klingi.

Podwodny miecz świetlny
Image

Podczas gdy większość mieczy wyłączała się przy kontakcie z powierzchnią wody, istniały też egzemplarze, które dzięki dwóm kryształom wykorzystywały efekt rozdzielczego cyklicznego pulsu zapłonowego, mogły operować pod wodą. Były generalnie używane przez rasy mieszkające na oceanicznych światach, gdyż tylko oni potrafili efektywnie władać mieczem pod wodą.

Niezwykłe warianty miecza świetlnego
Miecz o dwóch ostrzach
Był wyspecjalizowaną formą miecza świetlnego, który wykorzystywał tą samą technologię, co standardowe miecze i najczęściej były to połączone dwa niezależne ostrza. To powodowało, że był dwa razy potężniejszy, co niektórzy określali przez „więcej zabójstw na wymach”. Użytkownik mógł włączyć obie części oręża niezależnie od siebie.

Rada Jedi tradycyjnie krzywo patrząca na używanie broni, wierzyła, że tradycyjny miecz świetlny był całkowicie wystarczający i uważała, że wersja o dwóch ostrzach to coś więcej niż tylko broń skonstruowana do skutecznego zabijania, podczas gdy Jedi używali swoich mieczy do obrony.

Mentorzy często zniechęcali swoich uczniów do próby konstruowania tego typu oręża.

Wady dwóch kling
Image

” Podczas walki twój umysł próbuje śledzić każdą klingę z osobna, efektywnie dublując ilość możliwości. Jednak oba ostrza są ze sobą połączone: jeśli znasz położenie jednego, to automatycznie jesteś świadom gdzie znajduje się drugie. W faktycznym treningu, miecz świetlny o dwóch ostrzach jest bardziej ograniczony niż tradycyjny miecz. Może zadać większe obrażenia, lecz jest mnie precyzyjny. Wymaga dłuższych, szerszych ruchów które niezbyt dobrze przenoszą szybkie wymachy i pchnięcia. Ponieważ broń jest ciężka w opanowaniu przez co niewielu Jedi lub Sithów potrafiła ją zrozumieć. Nie wiedzą jak skutecznie atakować lub bronić się przed nią. Daje to tym którzy umieją się nimi posługiwać ogromną przewagę w starciu z większością naszych przeciwników.
- Mistrz fechtunku Kas'im

Podwójna klinga miała wyglądać zatrważająco i zabójczo dla przeciwnika. Co prawda użytkownicy nie posiadający odpowiednich umiejętności narażali się na rozcięcie w pół przez własny oręż. Większość Jedi i Sithów preferowało pojedyncze ostrza, a w najgorszym wypadku starali się korzystać z dwóch mieczy o pojedynczych ostrzach. Kolejną wadą był fakt, że atak i obrona była bardziej ograniczona niż przy pojedynczym ostrzu, ponieważ użytkownik musiał wracać do postawy trzymając świetlną lancę horyzontalnie lub diagonalnie podczas walki. Kolejnym minusem była długość rękojeści, która zmodyfikowana do emitowania dwóch ostrzy, była ponad dwukrotnie dłuższa niż w normalnym mieczu świetlnym i była bardziej niż oczywistym celem podczas walki z innym użytkownikiem miecza świetlnego. Nawet najlepsi w obsłudze świetlnej lancy byli zależni od tej słabości.

Najbardziej efektywnym sposobem walki tą bronią było ciągłe przemieszanie jej wokół ciała, nigdy nie pozostając w jednym miejscu, aby uniknąć szybkiego zaskakującego ataku. Wielu użytkowników było przekonanych o tym, że ostrza muszą być stale kontrolowane pod kątem długości i intensywności. Manipulacja ustawieniami odbywała się albo dzięki telekinezie lub przez fizyczny kontakt, jednak obie te czynności wymagały ogromnego skupienia, o które było ciężko podczas zażartej walki.

Świetlna buława
Image

Świetlna buława przypominała miecz świetlny, jednak dzięki specjalnym kryształom ogniskującym i systemowi zasilania, klinga osiągała wysokość do trzech metrów. Te wielkie miecze były generalnie używane przez istoty o olbrzymiej posturze ciała.

Świetlny bat
Image

Zany także jako bat energetyczny czy bat laserowy, był rzadką wariacją miecza świetlnego.
Podobnie jak tradycyjna broń emitował on spójny promień energii, jednakże ostrze było długie i elastyczne co nadawało mu cechy bata.

Miecze świetlne połączone kablem
Byłą to forma miecza o podwójnym ostrzu jednak jego rękojeści były połączone specjalnym kablem. Były jeszcze trudniejsze do opanowania niż „sztywna” wersja, jednak zapewniały unikalne kąty ataku, w dodatku, oba miecze mogły być z łatwością połączone i używane normalnie , po czym ponownie rozdzielone.

Świetlna kij
Wariant tradycyjnego miecza świetlnego, w którym klinga była emitowana z jednego końca laski bądź kija, zwiększając zasięg broni i tworząc efekt podobny do używania włóczni. Kolejną zaletą był czynnik zaskoczenia, ponieważ widok kija był dość powszechni, dopóki nie wyłoni się z niego świetlne ostrze.

Świetlna pika
Image

Świetlna pika, byłą unikalną bronią przypominającą prymitywną broń drzewcową pod wieloma względami. Długi uchwyt pokryty był stopem phriku, który opierał się mieczom świetlnym. Na samym końcu piki znajdowało się krótsze i grubsze niż w zwykłym mieczu ostrze. Klinga była aktywowana włącznikiem który znajdował się w dolnej części uchwytu. Broń razem z świetlnym ostrzem osiągała długość samego użytkownika i trzymała wrogów na dystans.

Widlasty miecz świetlny
Image

Było to naprawdę niespotykany wariant miecza świetlnego, jedynym znanym Jedi, który używał tego typu broni był Roblio Darté, którego miecz miał dwa niebieskie ostrza.

Widlasty miecz był zwykłym mieczem, który miał domontowany drugi emiter, pod kątem 45 stopni względem osi rękojeści. Sama rękojeść również była lekko zakrzywiona.

Siła ostrza
Klinga miecza świetlnego nie posiadała masy i nie oddawała ciepła lub energii, dopóki nie napotkała na swojej drodze jakiegoś stałego obiektu. Moc pochodząca z energii ostrza była tak wielka, że mogła przebić się przez praktycznie każdy materiał, jednak prędkość cięcia zależała od gęstości obiektu. Ważnym czynnikiem był fakt, że rany zadane mieczem, rzadko krwawiły nawet po odcięciu kończyny. Było to oczywiście spowodowane energią klingi, która przy przechodzeniu przez tkankę natychmiast ją kauteryzowała, w efekcie nawet bardzo poważne rany nie miały w zwyczaju zbyt obficie krwawić.

Gdy klinga przebijała się przez gęsty materiał wydzielało się bardzo silne pole elektromagnetyczne generowane przez łuk, który wykazywał cechy oporu, zamiast powodować przerwanie i wyłączenie się łuku energii. Wywoływało to wrażenie jakoby ostrze posiadało masę gdy było zanurzone w gęstym materiale. W ekstremalnych przypadkach gęstość materiału może przerwać łuk, wyłączając miecz. Inne elektromagnetyczne pola lub koherentne energie są również odbijane przez łuk miecza świetlnego. Dotyczy to większości pół siłowych, pocisków blasterowych i kling innych mieczy świetlnych.

Odporność na działanie miecza świetlnego
Poza klingą innego miecza świetlnego istnieje kilka rzadkich materiałów lub stworzeń rozrzuconych po galaktyce, które są odporne na jego działanie, lecz w różnym stopniu.

-Cortosis, był to rzadki i drogi metal, który był popularnym środkiem chroniącym przed mieczem świetlnym. Jednym z powodów jego drogiej ceny była potrzeba rafinacji. Czysta nierafinowana ruda cortosis, z nieustalonych przyczyn jonizowała przy dotyku, zabijając na miejscu. Były trzy znane metody tworzenia broni i pancerzy z cortosis, każda z nich różniła się efektami.

Pierwsza z nich polegała na tworzeniu broni czy pancerza przy użyciu „fali z cortosis” która wykorzystywała jeden z głównych elementów rudy. Kiedy wchodziły one w kontakt z ostrzem miecza świetlnego, przewody z cortosis, które były umieszczone w strukturze metalu powodowały przepięcie i wyłączały miecz świetlny, który mógł zostać natychmiast włączony.

Drugą powszechną i tanią metodą było użycie stopu cortosis, który był odporny na działanie klingi miecza świetlnego, jednak nie powodował jego dezaktywacji.

Trzecią i zarazem najrzadszą metodą byłą rafinacja metalu aż do całkowitego pozbycia się zanieczyszczeń i skaz. Dzięki temu, pancerz czy broń nie posiadała „słabego” metalu, który miecz świetlny mógł uszkodzić, unikalne elementy przewodzące wyłączały łuk miecza świetlnego. Tak przerobiona ruda był nazywana tarcza z cortosis i najczęściej występowała w postaci pancerzy.

-Lightfoil były to małe, eleganckie miecze energetyczne, które bazowały na budowie mieczy świetlnych. Były popularne wśród szlachty Tapani, szczególnie przez osobników nazywających się „saber rakes”. Lightfoil był słabszy od normalnego miecza świetlnego, przez słabej jakości kryształy ogniskujące oraz marny poziom wykonania porównując do osiągnięć Jedi. Nie wymagały one połączenia z Mocą i mogły być używane przez niewrażliwych na Moc.

-Phrik jak cortosis, był to rzadki metal, który potrafił oprzeć się działaniu miecza świetlnego, jednak w odróżnieniu od wcześniej wymienionego metalu, Phrik nie powodował dezaktywacji klingi miecza.

-Mroczny miecz był to starożytny miecz wyrabiany ze specjalnego materiału, który mógł przez pewien czas parować uderzenia miecza świetlnego.

-Armorweave Była to tkanina, która zapewniała ochronę przed mieczem świetlnym, ale tylko na krótki czas.

-Alchemia Sithów była używana za czasów pierwszego Imperium Sithów, wzmacniała właściwości metali, które potrafiły oprzeć się one nawet mieczom świetlnym. Sithowie korzystając z różnych elementów w tym cortosis tworzyli własne Miecze Sithów.

-Żelazo mandaloriańskie praktycznie niezniszczalny materiał, nawet dla mieczy świetlnych, był zaskakująco lekki co zawdzięczał nie tyle naturalnym właściwościom, co zaawansowanej metalurgi mandalorian.

-Yuuzhan Vong Bioinżynieryjna broń oraz pancerze posiadały naturalną odporność na ostrze miecza świetlnego.

-Broń Mocy broń zjednoczona z Mocą, była w stanie parować uderzenia miecza nie czyniąc mu szkody.

-Woda Wszystkie miecze świetlne, chyba, że specjalnie zrobione, wyłączały się po zanurzeniu w wodzie, przez gwałtowne reakcje łańcuchowe i natychmiastowe przeciążenia.. Deszcz nie powodował podobnego efektu.

-Orbalisk to pasożytnicze, a czasem symbiotyczne stworzenia pochodzące z Dxun, miały tak mocne skorupy, że opierały się one działaniu miecza świetlnego.

Istniało jeszcze kilka innych materiałów odpornych na działanie broni Jedi, na przykład różne tarcze energetyczne, lub niektóre zwierzęta takie jak smoki lava.


Tekst zaczerpnięto z Wookiepedii
Image
Image
GG: 447116
Awatar użytkownika
Oto'reekh
Administrator
 
Posty: 2726
Rejestracja: 3 Gru 2008, o 15:40

Wróć do Broń biała

cron