[Ruusan] Tajemniczy przedmiot

[David Turoug]

Mylo chwilę się nad czymś zastanawiał, a potem rzekł do Reka:
- No cóż... Wątpię aby Zordo ucieszył się na widok samego, na dodatek martwego, zabrackiego naukowca. Nie dam też zrobić z siebie tchórza. Tak więc, dołączę do tych dwóch ciągle spragnionych emocji kobiet...
Po tych słowach poszedł w kierunku Arystei i Otii.

[Oto'reekh]

Finn ledwo słaniała się na nogach i szybko przeprosiła Jestera oraz Silion. Dała się zaprowadzić tubylcom do małej przytulnej chatki z gotowym posłaniem. Po skromnym posiłku szybko ułożyła się na łóżku i po chwili zasnęła głębokim snem. Ta noc była spokojna, a sen tym razem nie był koszmarem, więc Otia obudziła się dopiero rankiem.
Podczas snu widziała panoramę jakiejś mroźnej planety, dziwną ulokowaną na zupełnym odludzi bazę, lądowisko i dziwne nowoczesne wnętrza. Dało się zauważyć personel w dziwnych mundurach, a niektóre pomieszczenia przypominały laboratoria, czy pracownie inżynierskie. NA samym końcu zobaczyła jakiś dziwny pancerz i czarnoskórego mężczyznę...

[Silus Targon]

Arystea kiedy znalazła się przy rzece sprawdziła czy widoczne jest coś co by wskazywało na zakażenie wody. Nic takiego nie znalazła więc upewniając się że nikt jej nie obserwuje rozebrała się i wzięła kąpiel. Zaraz po tym dołączyła do reszty gdzie razem przenocowali w wiosce. Na rano jako pierwsza wstała z łóżka. Wyszła na zewnątrz patrząc w jakich mrokach rośnie ta planeta. Nie było to miejsce na wymarzone wczasy.
-Wstawać wszyscy - obudziła towarzyszy - podobno śpieszy się wam do domu...

[David Turoug]

Mylo przeciągnął się na prowizorycznej pryczy, która w ogóle nie była wygodna.
- Zabieracie mi jedyną, dość wątpliwą, przyjemność jaką było spanie na tym czymś - odparł niemiło Jester, wskazując na swoje posłanie po czym dodał - ale jak mus to mus. Prowadźcie do tej jaskini diabła, czy kogokolwiek kto tam mieszka...

[Luk Seven]

W tym momencie cała trójka powinna zobaczyć jak Rek odlatuje wraz z ciałem naukowca na jedynym pojeździe w okolicy zdolnym do latania w kosmos, a wszystko zaczęło się kilka godzin wcześniej…

…kiedy do Mylo zostawił Reka samego w puszczy, któremu pomału puszczały nerwy zdecydował on ostatecznie o opuszczeniu planety. Miał on już dość siedzenia na tej zapyziałej, gorącej planecie na której nie ma żadnych wygód. Obmyślił więc plan, że nad ranem wyruszy z ciałem do Hutta po należną mu nagrodę. Kiedy nadszedł ranek następnego dnia Rek po cichu wstał i udał się w kierunku statku by za jego pomocą zostawić swoich byłych towarzyszy samych na tej zacofanej planecie a samemu pławić się w luksusach, a raczej ich namiastce bo naukowiec nie żyje. Po sprawnym odpaleniu silników statku, szybko podniósł go do góry, a następnie skierował się po za pole grawitacyjne planety by udać się na spotkanie z pieniędzmi…

Rek poleciał do [Zordo's Haven] Prywatna Loża Hutta Zordo

[Silus Targon]

Arystea patrząc w niebo ujrzała swój statek odlatujący gdzieś. Spuściła głowę i spojrzała na towarzyszy by sprawdzić kto się odliczy. Przez chwile przyszło jej do głowy że może to ktoś z tubylców ale było to niedorzecznością. Oni blastera nie potrafili obsłużyć. Brakowało Reka. Było to dość oczywiste. On jako jedyny sprawiał tutaj problemy. Arystea z kamienna miną obserwowała jak jej statek odlatuje. Nic nie dała po sobie poznać. Wiedziała już że tak jak mordercy jej męża żałowali swojego czynu tak i tego nie zostawi tak łatwo.
-Musimy ruszać - rzuciła odklejając wzrok z nieba tym razem już bez pozytywnych emocji. Zdała sobie sprawę że mogą tu utknąć. Po upływie jakichś 15 min cała trójka zebrała się i wyruszyła w kierunku jaskini.

[Oto'reekh]

Finn nie mogła uwierzyć w podłość Reka, który po tym wszystkim okazał się być zwykłym chciwym draniem.
-Jak mógł nas tutaj tak zostawić ? – zapytała pełnym niedowierzania głosem i spoglądała na koleżankę
Jakiś czas później…
Tym razem ponownie prowadziła Finn, trzymając obie piramidki, które wskazywały identyczną drogę, świecąc jednak w innej barwie. Ich wędrówka byłą dużo łatwiejsza niż ta na pokład „oszalałego” okrętu, więc zupełnie bezpieczni i nie nagabywani przez lokalne stwory stanęli przed wnętrzem jaskini. Stara piramidka swoja barwą wpadała w czerwony, natomiast nowa chyliła się ku niebieskiemu.
Otia spojrzała na towarzyszy i rzuciła
- Miejmy nadzieję, że ta jaskinia nie jest głęboka, piramidki chyba już nie będą zmieniać swoich kolorów, więc powinniśmy być bardzo nie daleko celu - dodała

[David Turoug]

Mylo przygotował swój blaster. Tyko dzięki temu, że w wiosce znajdowała się jakaś przestarzała bateria miał jakąś broń dystansową. Oprócz tego miał niewielkich rozmiarów nóż, który jednak nijak nadawał się do walki.
- A więc w drogę... - odparł markotnie Jester - Liczę na to, że wyjdziemy cało z tej pieczary...

[Silus Targon]

Kiedy znaleźli się tuż u wejścia do jaskini po plecach wszystkich członków ekspedycji przeleciały ciarki. Jaskinia była naprawdę mroczna, wydawała się nawet mroczniejsza niż wcześniej. Ale nie było odwrotu. Powoli wszyscy razem weszli do środka. Było ciemno. Arystea złapała za kawałek kijka który owinęła liśćmi drzew rosnących przed jaskinią i strzeliła z blasteru który trzymała jeszcze po uciecze ze statku. Prowizoryczna pochodnia zapaliła się rozświetlając przejście. Nie było widać żadnych oznak życia. Można było poczuć lekki przeciąg co świadczyło o tym że nie jest to jedyne wejście do tej jaskini. Z trudem pokonywali kolejne metry gdyż droga stawała się coraz bardziej stroma i kamienista.

[David Turoug]

Podobnie jak Arystea, również Mylo zrobił prowizoryczną pochodnię. Oprócz nieprzychylnych wędrowcom ostrych kamieni, tunel zrobił się dość wąski. Po przejściu około 120 metrów, grupa natknęła się na szkielet jakiejś humanoidalnej istoty.
- Musi tu już sporo leżeć - rzekł cicho Jester - nie ma śladu po ubraniu, a i na kościach odcisnęło się piętno czasu... ruszajmy dalej.

[Oto'reekh]

Otia podążała za towarzyszami, trzymając dłoń niedaleko kabury z blasterem, pilnie się rozglądała i uważnie słuchała otoczenia. Po kilkunastu metrach światło jaskini dramatycznie się zwężało i tworzyło tunel w którym na raz obok siebie mogło iść dwóch ludzi. Po kolejnych kilkunastu metrach zobaczyli jakiś cień wystający za zakrętu. Wszyscy stanęli jak wryci i nasłuchiwali.
- Ruszajmy – szepnął Mylo – tylko ostrożnie – dodał.
Grupa ruszyła trzymając broń w rękach, jednak ani światło ani dźwięk nadchodzących osób nie wypływało na zachowanie „cienia”.
Mylo wyjrzał za róg i przed jego oczyma stanęła ogromna pogrążona w mroku pieczara. Zaprosił gestem ręki dziewczyny, bo cieniem okazał się wyjątkowo dziwnie wyglądający stalagmit.
Wnętrze pieczary okazało się bezpieczne, a jedynie dziwnymi obiektami były dwie dość niskie kolumny umieszczone przed dziwnym „ołtarzem” wbudowanym w ścianę na drugim końcu pieczary.
Gdy Finn zbliżyła się do kolumn te nagle zaczęły emitować dziwnie znajome światło, niebieskie oraz czerwone…

[David Turoug]

- Hmm dziwne... - odparł Mylo - Jakoś nie odczuwam zagrożenia, a spokój... Zastanawia mnie czy to miejsce nie ma czegoś wspólnego z tymi całymi Jedi... Ta cała aura...
Wypowiadając te słowa, Jester podszedł do jednej ze ścian, na której były wyryte jakieś twarze różnych ras. Był też wyryty jakiś tekst, w dość równych linijkach, jednak mężczyzna nie potrafił go odczytać.
- Otia, Arystea, a co z tym ołtarzykiem? - zapytał Mylo.

[Silus Targon]

Arystea przetarła ręka po zakurzonych napisach.
-To nie robota ani Jedi ani Sitchów - stwierdziła - to jakaś dziwna cywilizacja. Nie do końca jestem w stanie odczytać co tutaj pisze. Coś o jakiejś wskazówce, o niebezpieczeństwie i chyba pamięci poległym - Arystea spojrzała jeszcze na dwie piramidki które trzymała Otia.
- Na piramidach wyryty jest napis"Trzy siostry pogrążyły się w żałobie" a tutaj o pamięci poległym. Musiało to wszystko być już wykonane po wojnie władających mocą. Historia mówi że Sitchowie w chwili kiedy stanęli na przegranej pozycji wywołali na planecie rytuał pradawnych który pochłonął zarówno jednych jak i drugich. Tak zakończyła się ta wojna i wtedy Sitchowie praktycznie wyginęli. Może to wszystko ma coś wspólnego z tą całą zagadką - Arystea spokojnie zaczęła rozglądać się jeszcze po okolicy.
-Patrzcie - wskazała palcem na miejsce w jednym ze słupów świecący się na czerwono. Palec dziewczyny wskazywał małe wgłębienie w nim. Wyglądało ono tak jak było by przeznaczone dla jednej z piramid.

[David Turoug]

Jester zerknął we wskazane miejsce, po czym podszedł bliżej.
- Skoro jest miejsce dla jednej piramidy, to na drugim filarze powinno być miejsce dla drugiej - odparł znudzonym tonem Mylo. - Otio, spróbuj umieścić te przedmioty we wskazanych miejscach...

[Oto'reekh]

Otia postąpiła według wskazówek Jestera i po krótkiej chwili obie piramidki spoczywały na swoich domyślnych pozycjach. Finn stanęła między kolumnami i czekała na jakiś dźwięk czy ruch, jednak przez pierwsze sekundy nic się nie działo.
Nagle całą pieczarę wypełnił dźwięk o bardzo wysokiej częstotliwości. Był tak przeraźliwi, że Mylo i Arystea runęli na kolana trzymając się za uszy. Jester zdążył tylko dojrzeć, że Finn, która stała najbliżej ołtarza nie słania się na kolanach ale w dziwacznej pozie unosi się nad ziemią. Ręce i nogi rozrzucone szeroko, głowa lekko odchylona do tyłu… Po 10 sekundach było po wszystkim. Otia leżała nieprzytomna na posadzce, kolumny z piramidkami zniknęły i pozostał po nich jedynie skalny pył. Prawdopodobnie te tajemnicze obiekty były jednorazowego użytku…

[Luk Seven]

Rek przyleciał z [Coruscant] Klub nocny "Beebleberry"

W pewnej odległości od tej opuszczonej przez cywilizację planecie wyleciał wiekowy już Lethisk. Za jego sterami na miejscu kapitana siedział łowca nagród którego nazywali Rek Seki, a na miejscu II pilota siedział jego aktualnie najlepszy kumpel czyli karabin RT-97C, który ma być teraz główną kartą przetargową w dyskusji dotyczącej piramidek. Po około 30 minutach spędzonych na orbicie zaczął on manewr zbliżania, a następnie wchodzenia w atmosferę by znaleźć wioskę w której kiedyś przebywał. Po piętnastu minutach lotu namierzył on stary i rozbity statek, ale to nie było to o co mu chodziło i po następnych kilkunastu minutach lotu w tej pięknej pogodzie namierzył wioskę. W tym momencie nad nią krążył myśląc nad kilkoma wariantami rozpoczęcia akcji…

[David Turoug]

Na środku sali wyłoniła się natomiast skrzynia obita złotem. Mylo, który pierwszy wyrwał się z osłupienia zbliżył się do przedmiotu. Wieko było zamknięte, Jester spodziewał się, że do otwarcia będzie potrzebny następny klucz, czy piramidka, której nie posiadali. Zdziwił się gdy dzięki lekkiemu szarpnięciu skrzynia otworzyła się. W środku było wiele kryształów, różnego rodzaju i kilka złotych posążków.
- Chyba jesteśmy bogaci - rzekł mężczyzna ciesząc wzrok bogactwami...

[Luk Seven]

Po dłuższej chwili wylądował w okolicy wsi gdzie mieszkańcy mieli wcześniej problem z zanieczyszczoną wodą. Wziął on karabin leżący na fotelu obok, a następnie włożył baterię do karabinu oraz do dwóch zmodyfikowanych pistoletów które włożył do kabury, a następnie wstał tak obwieszony, ubrany w drogą marynarkę i podszedł pod właz. Wcisnął on przycisk na panelu koło włazu i opuścił się on na dół, a następnie skierował się do wodza wioski, wychodząc zamykając statek na kilkucyfrowy kod który w czasie lotu w hiperprzestrzenni zmienił, żeby dostanie się na pokład było utrudnione. Po dodarciu do chaty, gdzie urzędował wódz zapukał do jego drzwi, trzymając w lewej dłoni pistolet oraz mając przewieszony na plecach karabin…

[Silus Targon]

Arystea z lekkim niedowierzaniem patrzyła w kierunku szkatułki wypełnionej kosztownościami. Chyba faktycznie stali się bogaci. Wtem nagle poczuli jak by lekko ziemia się zatrzęsła.
-Co się dzieje? - zapytała zdziwiona
-Nie wiem - odpowiedział jej równie zdziwiony Mylo. Ziemia trzęsła się coraz bardziej a z góry zaczęły spadać już małe kamyczki.
-Jaskinia się wali! Wynośmy się stąd! - krzyczała Arystea. Mylo odwrócił się i złapał kilka garści kamieni które schował pośpiesznie do kieszeni. Arystea w tym czasie próbowała zebrać leżącą Otie.
-Pomóż mi - ponagliła Jastera który podbiegł i okręcił sobie jej rękę wokół szyi.
-Idziemy, tędy! -zadecydowała szybko dziewczyna - stamtąd czuje silne podmuchy wiatru - i ryzyko było tego warte bo drogą która się tu dostali z pewnością nie zdołali by uciec. Tak szybko jak to możliwe posuwali się do przodu choć warunki coraz bardziej im w tym przeszkadzały. W oddali dostrzec było już można pierwsze promienie światła ale droga z balastem w postaci Omawitanki nie była łatwa. Pokonując kolejne metry mieli tylko jeden cel. Przeżyć. Skały zaczęły się rozstępować co świadczyło o tym że wszystko za chwilę runie w gruzach. Kiedy po ciężkiej podróży znaleźli się już prawie przy samym końcu tunelu usłyszeli pierwsze walące się skalne obeliski przed którymi nikt nie był by w stanie się obronić. Znajdując się już na zewnątrz upadli jednocześnie na ziemi a powietrze wypełnił kurz wydostający się z niezasypanych szczelin tunelu. Udało im się...

[Oto'reekh]

Finn pozbawiona przytomności leżała na ziemi, gdyby ktoś podłączył jej aparaturę medyczną stwierdził, by tylko, że fale mózgowe zachowują się dziwnie, nie tak jak powinny w czasie utraty przytomności czy snu, jej fale przypominały skupionego człowieka podczas pracy umysłowej.
Otia, rzeczywiście nie śniła, tym razem jej ostatni sen o mroźnej planecie mieszał się z czymś innym, z jakąś wizją. Piramidki musiały uruchomić jakiś transmiter, który docelowo nie był przeznaczony dla Omwatich czy ludzi, dlatego skutki transmisji były takie a nie inne. Wizja nie byłą pełna tylko poucinana, tajemnicze miejsca, jakaś mapa galaktyki w końcu dziwaczne urządzenia, wszystko to mieszało się i kotłowało w zmęczonym umyśle…